alışverişten çıkmış elimde torbalarla eve doğru yürüyordum. taksi durağının önünden karşıdan karşıya geçecektim ki, yolun karşı tarafında bir erkek saçlarından tuttuğu kızı yerde sürüklüyor. tutup kaldırıyor, duvara yapıştırıyor güzelim kızı. taksicinin yanına yaklaştım:
- abi ne oluyor?
- biz de anlamadık babası mı acaba?
- baksana nedim abi kız 19-20 yaşında, kesin babasıdır o.
- e o zaman bir şey yapamayız.
duyduğum sözler karşısında donakaldım.
ne ara insan olmayı unuttuk lan biz? babası, amcası, annesi, süt kardeşi olsun, birilerinin zarar görmesine "babasıdır" bahanesiyle göz yumuyorsa insan, hepimiz korkaklığımızın esiri olmuşuz değil mi? bugün bile arka sıradaki arkadaşından silgi istemeye utanan çocuklar var. "hadi abi sen sor" diyen pısırık tipler var çevremizde. tanıdık olmayana karşı aşırı çekingenlik duvarları var aramızda.
not: yaşım küçük olduğundan babayı önleyemedim, gözlerim dolu dolu olay mahalinden uzaklaşmak zorunda kaldım.
