Benim babamdir. Kucukken hep ayni masali anlatirdi. Şöyle ki;
Bir varmis bir yokmus. Develer berber iken pireler tellal iken ben annemin besegini tingir mingir sallarken Bir tane kiz varmis. Babasi kizini evlerinin yanin da olan ormana mantar toplamaya gondermis. Kiz orman da dolasirken dalmis ve hava kararmis. Kiz kaybolmus. Daha sonra bir agacin tepesine cikmis. Bakmis bir evin isigi yaniyor. Bir evin dumani tutuyor. Isigi yanan eve gitmis. Kapiyi calmis. Kapiyi kotu huylu bir dev cikmis. Bu dev cok zenginmis ve buyuluymus. Kucuk kiza yerleri sildiriyormus yemek yaptiriyormus. Daha sonra bir gun dev uyurken kiz usulca devin odasina gitmis. Devin sihirli ayakkabilarini giymis. Altinlarini calarak babasinin evine geri donmus.
Ana fikir; gece gec saatlere kadar disarlar da gezme. Uyanik ol.
gördüğü kabus ile uykusundan sarsılarak uyanan, üstüne bir de canhıraş bir şekilde ağlayan kızını susturmak ve onu uykunun narin kollarına bırakmak isteyen babadır.
masalın sonunu hiçbir zaman dinleyemeyen kızına masalın sonunu ısrarla anlatması bazılarına gereksiz gelse de baba bu halinden oldukça memnundur.
kızını gerçekçi çizgiden kopuk idealist yetiştiren babadır. sonra o kızlar kendini prenses sanıp ortalarda dolanıyor. gerçekçi şeyler anlatılmalı bence, ben olsam ona küçük darwin kitabını anlatırım.
Her çocuğa nasip olmasını dilediğim babadır.
Babamdır...
Öyle bir anlatırdı ki, yaşatırdı. Bitmesin, hep anlatsın isterdik. kucağında, omuzlarında, hayran hayran dinlerdik ulu çınarımızı...
Ruhun şad olsun babam...
