baba:gidip oraya parmak ucunda yürüyüpte ne yapacan otur oturdugun yerde hem parmak ucunda yürümek istiyorsan evde de yürüyebilirsin!
kız:ama buna sanat diyorlar.
baba:yemişim sanatını!
her ebeveyn hayatının geçmiş dönemlerinde olamadıklarını, yapamadıklarını veya yaşayamadıklarını çocuklarının üzerinde denemek, biz olamadık o olsun yaşam tarzıyla uygulamaya çalışırlar.
halbusi o bahsi geçen çocuğun da bir fert olduğunu, kendi kararlarını verebilecek birey olduğunu unuturlar.
onların da bir hayat tarzı, sevdikleri ya da sevmedikleri bir şeyler vardır, olacaktır.
netice itibariyle o bahsi geçen çocuk hangi yaşam şartını, hangi hayat kulvarını benimseyecekse kendisi belirlemeli, bu konuda ebevenlere karışmak değil de seçenek sunmaları gibi basit ama değerli bir görev düşer.
dans etmekten hoşlanmayan, bale denen sanattan keyif almayan\almayacak bir çocuk daha genç yaşlarda bu niyetini belli eder.
sen götünü de yırtsan o çocuk baleyle ilgilenmeyecektir.
ben anneyim, ben babayım, çocuğum kültür yapsın havasına girer ve çocuğunu sırasıyla baleye, piyanoya ne bileyim tiyatroya yönlendirirse, o çocuk ileride sevecek dahi olsa bu sanat dallarından hoşlanmayan biri olup çıkabilir.
gidin derslerinizle ilgilenin, ne bileyim işinize adapte olun, bu işlere kalkışmadan önce evlenin ve bir çocuk sahibi olun o zaman konuşalım bunları.
hayır kızdığım nokta şu;
siz anne ve babanızın her istediğini yapmış ve yönde eğitim alıp hayata entegre etmiş olsanız bu dediğinize hak veririm ama hangi çocuk annesi istedi diye, babası söyledi diye baleye gider ki ?
