Her zamanki gibi dolmuşa para vermemek için tabanvay vasıtasıyla geçtiğim kaldırımda ellerim ceplerimde "ne uzun yol git git bitmiyo amk" diyerek, bir taraftan vitrinlere bakarak yürürken ayna camlardan birinde kendimi gördüm ve şaşılacak derece karizmatik geldim gözüme.
Alışkın olduğum bişey değildi ve ani bir özgüven geldi. Bozma amk dedim kıstım gözlerimi. Liseli ergenler gibiydim. O, alışık olmadığım, ani gelen hissi kullanmalıydım. Yaklaşık yirmi adım sonra kol kola yürüyen iki genç kız gördüm ve denemek istedim. Gözlerimi biraz daha kısarak (önümü göremediğimi farkedince geri açtım) yürümeye devam ettim.
Birisi farketti, kısa bir göz teması kurduk ve 'hassiktir doğruymuş lan' diye düşünürken, sökülmüş kaldırım taşına ayağım takıldı, sendeledim. Saniyelik refleks ve şaşkınlıkla kafamı kaldırdığımda iki kızın da başlarını öne eğip kıs kıs güldüğünü gördüm.
Başımı 'la havle' çeken dayı edasıyla yana çevirdim, kızlar geçtikten sonra eski halime dönüp içimden "çok mu komik" deyip kendime güldüm.
Kaşarlar dedim. Kurban olun siz bana. Eski (karizmatik olmayan) halime döndüm. Rastladığım ayna cam sanırım iyilik perisinin tatlı bi şakasıydı diye düşündüm ve yolumu yürümeye devam ettim. Bu da böyle anımdır.
