Kız yurdu deyince aklıma yıllar önce ilk zamanlar aramızın çok iyi olduğu sonradan birbirimize düşman olduğumuz (kıskanç, suratsız, yıkık bir oğlak stelyumlu kova) oda arkadaşım geldi. Tabii ben bebeksi, herkesin sevdiği, tüm blokla sohbeti olan melek yüzlü biri olduğum için herkesle iyiydim. Tv odasına geldiğinde -kızlar arasında bir olaydır sevilmeyen biri ortama gelince susulur- herkes susar bu da oturacak yer bulamadığından morarır çıkardı. Son zamanlar tek başına yemekhanede oturmamak için yemeğini odaya getirir odada yerdi.
Oysaki ben arkadaşları, dostları için her şeyi yapabilecek gülerken gülüp ağlarken ağlayan biriydim. Beni kıskanıp kudurmak yerine (o zamanki sevgilimin yolladığı hediyeleri araştırıp fiyatını bana diyecek kadar kıskanırdı) arkadaşım olabilirdi. Az bile yaptım.
Onun dışında çok güzel zamanlarımdı. Arka arkaya doldurulan çaylar, çiğdem yiyerek izlenilen diziler, elden ele dolaşan kataloglar, dedikodular...zaman ne hızlı geçiyooor.
Aklıma ahmet kaya'ın seslendirdiği attila ilhan şiiri olan sen benim hiçbir şeyimsin geliyor:
"Galiba eski liman üzerindesin
Nasıl karanlığıma bir yıldız olmak
Dudaklarınla cama çizdiğin
En fazla sonbahar otellerinde
Üniversiteli bir kız uykusu bulmak
Yalnızlığı öldüresiye çirkin
Sabaha karşı öldüresiye korkak
Kulağı çabucak telefon zillerinde."
Parfüm, cips, çikolata ve Oje kokulu ranzalarda soğuk kahve ve teoman eşliğinde, merkezi limit teoremi yakınsamalı "ah ne güzel günlerdi dediğimiz" bir takım sorunsallardır.
