sıradan vakaların denklemsizce yaşandığı binyılımızda yaşananlarıyla anılınca bir hoş olunan...
etraf suskunluğun bok mavisine bulanmıştı, beni doğuran kadın venüs' e doyum hapı yollamaya göndermişti, altımda dünyalılardan özendiğim kargo tipli pantolon dedikleri şey, üstümde... çıplakta olabilirim, hatırlamıyorum şimdi, güneşe yakın zamanlardı o zamanlar.
bastım triptokonisimin manyetiğine, yani ufomun, saçlarım uzayın boşluğunda esemeyen rüzgara dargın bir biçimde gözlerimin önünde sağa sola hareket ederken vay !
ne göreyim...
jüpiter' in 12 ışık yılı yakınında bir yıldızın üstünde oturmuş lak lak eden hatunlar.
hemen rotamı değiştirdim. hızlandırıcıları da kilitledim otomatiğe.
yıldızlar arasında bir o yana bir bu yana dünyada denilen gibi ralli, drift yapıyorum.
kızların yanına yaklaştığımı iletti robotum kall, derhal ani manevralar falan, yok kızlar bakmıyor...
ben ne yapacağımı bilirim dedim, çektim arka motorların durdurma sistemini, olduğum yerde 360, 12 derece dönüyorum derken...
patttt !
korkudan ellerimi tutmuş ibne kılıklı robotum şöyle dedi ;
- vurduk kaptan. ağır hasarlıyız, derhal iniş yapmalıyız.
iki kaşın ortasına güneş düşmüşçesine duraksadım. ne yapacaktım !
ya bi yandan kadın doyum hapı bekliyor, bir yandan rezil olduk.
robotun kafaya bi hadi len tokatı koydum, dedim olum ittirecez triptokoniyi. salak salak baktı önce yüzüme sonra kabul etti.
çıktık uzay boşluğuna, ittirdik barınak olarak bildiğin, ev olarak adlandırdığın yere kadar.
dünyanın lafını yedirdiler beyin hücrelerime, triptokonimde ağır hasarlı, jüpiterim başıma yıkılmıştır.
siz siz olun fanüs kafalar kız tavlayacağım diye akrobatik hareketlere meyillemeyin.
