Ortaokul 1’nci sınıfta, 12 yasında iken benden 5 yaş küçük kız kardeşimin yanında yaşadığım ve seneler geçmesine rağmen hala tam unutamadığım ve ara ara aklıma gelen, dimağımda travmatik bir etki yaratan olay. Hala sinirimi bozmaya devam ediyor. Sıradan bir çocukluk anısı değil.
Kardeşimle Birlikte okuldan çıkmış ve elinden tutmuş eve gidiyorduk. Tam apartmanın bahçesine girmiştik ki, arkamdan gelen bi çocuk aniden üstüme atladı ve yere yatırdı. kar maskesi taktığını farkettim. Yüzüstü uzanmış haldeyken önce kafamı yumrukladı ve sonra sırtıma, karnıma nereye denk geldiyse durmadan vuruyordu.. öylece şok içinde kalakalmıştım, o kadar korkmuştum ki ne yapacağımı bilemiyordum. kendimi de savunamadım. 7 yaşındaki kız kardeşimin aglayışları ve abime vurma, yapma, ne olursun! çığlıkları içinde vurmaya bir süre devam edip sonra kaçıp gitti.
Ardından eve gittik ve kardeşime bu durumu kimseye anlatmamasını tembihledim. Aslında kimin yaptığını tahmin ediyordum ama söyleyeceğim kimse yoktu. Daha önce de sınıf arkadaşlarımın sürekli fiziksel görünüşüm sebebiyle benimle alay edip dışlamalarına ve hatta siddete dayanamadığımı sınıf öğretmenime söylediğimde, beni mızmız, sürekli şikayet eden uyumsuz biri olmakla itham etmiş ve bu durumu aileme de bu şekilde lanse etmişti, ailemin gözünde de çok kötü bir duruma düşmüştüm, beni suçlamışlardı.
Dolayısıyla, bu durumdan kimseye bahsedemedim. Günler süren bi suskunluk dönemi oldu; geceleri hep ağlayarak uyudum. Zaten hep içine kapanık bi çocuktum.
Şu var; o zamanki olayları da tam hatırlamıyorum tabii ama bir çocuk nasıl bu kadar canavarlasabilir, nasıl bu kadar kötü olabilir? Bir türlü aklım almıyor.
Mamafih söyle bir düşünce de doğuyor; çocuklar hiç te masum yaratıklar değildir. ‘çocuk acımasızlığı’ diye bir şey var gerçekten. Evet, insanların özünde Kocaman bi kötülük var aslında...
