göklere inanırdım eskiden
ama sen, denizlerin derinliğini gösterdin bana,
ölü kentleri,
unutulmuş ormanları,
boğulmuş gürültüleriyle.
gök, şimdi yaralı bir martı,
süzüldü denize.
sana kargaşalığın üzerindeki
köprüyü kurmaya çalışan bu el
kırıldı.
bak bana:
ne kadar çıplak ve suçsuz
duruyorum önünde.
üşüyorum bacım.
kim getirecek bize
ellerimizi ısıtacak güneşi?
susuyorum. dinliyorum.
kimseler geçmiyor
gecemizin karanlık sokağından.
yıldızlar kazaya uğramış
karanlık surların
ucunda sendelerken
koparılıp alınan bir kartalın
paslanmış gözlerinde.
bağlı ellerin
kapıyor çıkış yolunu.
yalnız senin sesin
adımlıyor gecenin dehlizini
çarparak taşlara
uzun kılıcını.
vakit geç, ölüm geri çeviriyor beni.
hayat istemiyor.
