Bi süre sonda bunaltmaya başlayan herşeye karışır olan erkektir. Kavga sebebi genellikle bellidir. Genelde gereksiz baskı kurar. Ve ilişki Bi süre sonra bu ve buna benzer sebeplerden dolayı biter.
bana çok tatlı gelen erkektir. tabi gidipte kızı dövecek kadar kıskançsa ruh hastasıdır o ancak. erkek dediğin kıskanır. kıskanç olmayanı yoğurtsuz makarna gibidir.
Onu yapma buraya gitme şunu giyme bu ne böyle senin malum değilim arkadaş istediğimi yaparım sen sadece beni sevmekle mükellefsin ha sevmeyi de beceremiyorsan uzak dur.
kıskanılmak kıskanmak aşık olmanın göstergesidir kabul ediyorum da bazılarınınki saplantılıktan başka bir şey değil. Kıskanmayı ve saplantılığı birbirinden ayırırsak bir erkeğin kıskanç olması gayet doğaldır.
Abi bi insan niye kıskanır kaybetmekten aldatilmaktan korktuğu için.
Sen bundan korkuyorsan eksik bi yönün var demektir.
Kadın niçin aldatır ?
Ask yoktur aldatır seks yoktur aldatır para yoktur aldatır.
Bunların hepsi varsa bende niye kıskanıyom abi o kadın bende bulamadığı neyi arasın dışarıda?
Not: nemfoman kadınlar konu dışı o zaten aldatır aldatmasina gerek yok hem öyle bir kadınla berabersen sevip terketmek istemiyorsan ona uy Swinger takıl yada herşeyi göze al ayrıl.
herkes kıskanır, kimi belli etmez. hepsi bu. her erkek kıskanır. kimi 30 saniye bekleyip ağzını açmadan, kendi kendine "saçmalama olum yakışıyor mu sana?" diyerek sakinleşir, kimiyse ortalığı kırıp dökmeden, sevgilisinin ağzına sıçmadan sakinleşmez.
geliştirilebileceğini düşünüyorum. hatta düşünmekten öte ben yaptım hafız bu işi. 18 yaşındayken hırtın biriydim. çok kıskançtım. çocukluk, karakterin oturmaması ne dersen de o yaşlarda bildiğin denyoydum.
çok zarar verdim kendime de sevdiğim kıza da.
bunun nedenini de onu çok sevmem olarak görüyordum. mesela ben kafamı kaldırmıyordum sokakta, o akşam erkeklerin de olduğu bi grupla dışarıya çıktığında ayrılık nedeniydi benim için. ben o kadar severken, kendimi kısıtlarken o bunu nasıl yapardı?
çok büyük bi kavga ettik, kıskançlığım yüzünden ayrıldık. ankarada tek başımayım. yeni kazanmışım üniversiteyi. eş yok dost yok. okula gidemiyorum, duvarlar üstüme üstüme geliyor. kaçarak memlekete gittim amk, bildiğin kaçarak gittim.
neyse hafız ben oturdum düşündüm. kardo dedim durum buyken bu. vazgeçmeye karar verdim. hemen pat diye "ben artık kıskanmıyorum" deyip kestirip atılamıyor tabi. şöyle bi sisteme geçtim:
beni rahatsız eden bir hareketi olursa bunu dile getiriyorum. atıyorum 2 erkek 3 kız gece dışarıya çıkacaklar. aklım sende kalacak diyorum. "saçmalama yeeeaa" diyor, ben seninim diye de veriyor ayarı. haklısın bitanem kusura bakma diyorum. gidiyor, eğleniyor, kafa güzel oluyor falan.
ertesi hafta 5 kız, 2 erkekle organizasyon yapıyorum. gözüne sokar gibi. ağzını açamıyor ama içi içini yiyor. hiç oralı olmuyorum. yaptığının aynısını yapıyorum. haliyle deliriyor.
benzeri şekilde 2-3 olay yaşadığında hanım kızımız nihayet empatiye başlıyor. böyle olunca da sıkıntı kalmıyor.
belki çocukça, belki saçma hareketler. ama bende işe yaradı. öyle ki artık gerçekten çok zor kıskanıyorum. evrilebilir bir şey yani kıskançlık. yormayın aga birbirinizi. zaten verecekse ruhumuz bile duymuyor.
