ilk fırtınada ağacından ayrılacak, belki odun olacak, karbon olacak, humus diye adlandıracağız kendisini; bir zamanlar üzerine ip attığımızı, salıncak kurduğumuzu, bize gölge olduğunu hatırlamayacağımız ağaç dalıdır. kim bilir o ağaç dalının altında sevişmişti annemizle babamız, güneş batarken. annemizin memeleri yumuşakçaydı belki, babamız güçlüydü sımsıkı tutuyordu annemizi... ve ağaç dalı tüm bunlara şahitti!
iki tek atmıştık onun gölgesinde arkadaşlarla... o mahzundu bizim gibi. içmek istiyordu belki, son günlerini yaşadığını anlıyordu. ağaç dalı artık yok!
