insanları sev, kimseye güvenme diye bir söze denk geldim geçenlerde.
Herkes aynı gibi geliyor artık bana. Kendimden gayrı kimseye güvenmiyorum. Buna ailem dahil. Ama bunu dramatikleştirmiyorum da. Herkesten her kötülüğü bekliyorum. Herkesten şüphe ediyorum ve her geçen gün duvarlarımı daha da sağlamlaştırıyorum. Gene kırılıyorum ama devede kulak bile sayılmıyor bu.
çok yoğun bir duygu. burada son günlerde bu kırgınlığımı unutmak için ağzıma geleni yazıp da biraz olsun rahatlamak istememe rağmen içimdeki kırgınlığım çok büyük. istedim ki, benim yaşadıklarımı yaşayıp da bunları yazamayanlara bir mesajım olsun. onlar adına da açık açık yazmış olurum dedim.
çok kırgınım. hayatımda bir defa aşık oldum ve en onursuz teklif bu çok aşık olduğum adamdan geldi. fb teklifi. başka hiç kimse bana böyle bir teklifle gelmedi. ben en terbiyesizine, en kabasına, en duygusuzuna aşık olmuşum. ummadığım erkekler bile bana değer vermişken, hiç ummadığım adam, kendimi çok değersiz hissettirdi. herkes söyleseydi de, o söylemeseydi bunu. çok kırıldım be, çok.
en nefret ettiğim şeylerden biri bu olsa gerek. 3 günlük dünyaya birilerini incitmek için gelen insanlar bir yerden sonra bunu hobi edinip dünyayı paramparça ediyorlar.
