gözlerini pencereden süzülen ay ışığıyla yıkayan insanın kazara yataktan düşmesi. vaktiyle kurduğum düşlerin nereye gittiğini düşünürdüm, düşünürken hep uyurdum. ucuz roman sayfalarına düşmüş kahramanların gel gitleri kaplardı her tarafı. rüzgarın hışırtısıyla ürperir, ansızın dalardım uykuya. bazen öylesine dalardım ki başucumda duran su bardağına uzanayım derken yataktan düşerdim. taaaaaaaaakkkk!
sere serpe yatardım o acının üstüne, üstümde harelenen ay ışığı ve kirli beyaz bir atlet tenime yapışırdı. hamam böceklerinin bıraktığı salyaları sayardım, kuluçka döneminden yeni çıkmış tavukların moral bozukluğuyla alakası olmayan bir takıntıydı benimkisi.
gariptir, ne zaman bir hayali unutsam yatağın altına baktığımda hatırlardım. bazen ingilizce öğretmeniyle evlenen bir öğrenci, bazen yumruğunu yıldızlara uzatıp gezegen turu atan bir supermen olmak istediğimi anımsardım. bilmem kaç zaman evvel kaybolan hayallerim köşeyi dönüverirdi, cillop gibi süzülüp geçerdi hafızamın yivlenmiş raylarından, bazen.
bazenler bile özleniyor bazen, kim bilir belki de yataktan düşmeli, arkasından bir ses gelmeli.
