ilk bölümünü izlediğim ve "bu dizi bana uygun değil, ben bunu izlersem depresyonun en derin noktasından kombine bilet alırım" dediğim ve uzak durduğum dizi...
Diziyi ilk izlediğimde "ben de böyle bir kliniğe gitmiştim" dedim kardeşime.
Geçenlerde merak edip gülseren budayıcıoğlu'nun sosyal medya hesabında dolandım, dolanırken bir yandan düşünüyorum yüzünü nerden hatırlıyorum, nerden? sonra, tv de denk gelip gördüm ondandır diye düşündüm. Daha sonra farkettim ki; meğer benim gittiğim klinik bu dizide anlatılan yermiş.
Farklı bir dr. Görüşmüş olsam da kendisine denk gelmiştim.
Şimdi daha farklı izliyorum diziyi. O merdivenleri ben de çıktım yıllar evvel. Oraya giderken bulunduğum ruh hali, yaşadığım hayat...
Yıllar geçti gitti fakat sanki dünmüş gibi ağladım bugün.
Ne kadar güzel olsa da 2 buçuk saat dizi izleyecek vaktim yok.Cogu kişinin de yoktur herhalde. Artik bu 3 saate yakın dizi yapımlarına bir son verilmeli.
Izlediğim ve etkilendiğim bir yapım oldu.
Saçma sapan "ay terapi öyle olmaz böyle olur" "ya psikiyatrist çay kahve mi içer" vb diye çamur eleştirmenleri gelmeden ben düşüncemi belirteyim; öncelikle dizinin amacı bize psikoloji dersi vermek ya da terapi seansları nasıl verilir? Sorularına yanıt vermek değil.
Dizideki hikayelerin tamamı gerçek ve toplumumuzda en yaygın görülen sorunlar ve bu dizi bize ne yaşadığımızın farkındalığını yaratmaya çalışıyor, kendimden paylamam gerekirse; karısına ve çocuklarına şiddet uygulayan Mehmetin bu öfkesinin nedeninin babası ve abisi tarafından gördüğü fiziksel ve psikolojik şiddet olduğunu görünce kardeşlerimi kızıp azarlarken bunları neden hiç düşünmeden bilinçsizce yaptığımı düşündüm, yani Mehmet karakteri farkındalık uyandırdı çünkü şiddeti şiddetle bitiremeyiz.
Ailesi tarafından görmezden gelinip yalnızlığa itilen ve ilgi çekmek için şekilden şekile giren Alyanın, çocukken yaşadığı psikolojik olguların bütün hayatını etkilemesi çok korkuttu beni, acaba böyle bir şeye neden olabilir miyim diye düşünüyorum.
Kısacası bu diziyi izledikten sonra, kendi hayatını anlattıktan sonra bir daha öfkelenemediğini söyleyen Mehmet gibi dinginleştim ve şiddetten sevgisizlikten korkmaya başladım.
Yani dizinin asıl amacı da izleyicide bu duyguları oluşturmaktır, bilgilerinize.
“ bize çocukluk acılarımızı tekrar yaşatacak kişileri gözünden tanır, başkasına değil gider ona aşık oluruz. ancak mutluluk çoğu zaman orada değildir.”
Sırf kumandaya uzanıp, kanal değiştirmeye üşendiğimden dolayı takılıp kaldığım, an itibarıyla migren ataklarımın başlamasına neden olan dizi aynı zamanda.
Yahu kendime bu kötülüğü neden yaptım ki gece gece, zaten eşek yükü kadar derdim var!
Dur şu sahne bitsin de kumandaya uzanayım diye diye, saatlerdir bir elimde meyve, öteki elimde mendil hönküre hönküre ağladım ayol!
Manyak mıyım neyim?!
Vallahi camı açıp, imdaaat diye bağırasım var, içim şişti sözlük!
Sözlüge bakarken televizyonda acikti ve biraz izledim. Mantik hatalari var ve buna hep takilan biriyim. Oncelikle darp edilen kadin esiyle 15 yildir evli ama cocuklar en az 12 yasinda. O zamanlar şu anki kullandigimiz telefonlar yoktu ama dizide var?? Yine evlilik teklifi kisminda da bu tarz bir şey var.
