Zahmetsiz bir sahip oluşun ertesinde gelen, çok da sahici olmayan sessizliğin anlattıkları karşısında; yüreğim soğuyup, unuttuğum içimdeki aynaya fırlattığım bin yıllık bir bakışın yansıması bu.
Kaçacak tek yerimin kalmadığı bu anlarda; boğazımın düğümlendiği bu sevdiğimi hissettiğim anlarımda, kendimi karşıma alıyor ve dinliyorum. O bana "kendini sev, önce kendini sev" diyor. "En zahmetsiz olanı budur. en karşılıksız, en beklentisiz olanı. Narin kalbinin ağlamasını istemiyorsan, sokma oraya kimseyi. Kaç herkesten... Kimseyi bekleme... Kimsenin olma... Bir başına kalacağına yalnız kal!.."
Yağmur yağsa da kendimi sokağa atsam, temizlensem. Buradan gideli çok olsa, içimdeki birkaç ömürlük sancıyı salıversem, kaçsa. Hani kağıttan kayık yapar, yüzdürürdük; hani o hatırlayamadığım zamanlarda... Ben hala öyle çocuk gibi; onca yıl ve aşk mesafesinde görüyorum dünyayı. Bu burukluk yapıştı yüreğime, kimse sezmeden o kadar gün gibi... Hangi vakit kırılsam, iyi bildiğim bir yola sapıp, arkama bakmadan sadece yürüyüp, "soluksuz kırmızıya" çalıyorum. Kendimi bulana ve 'ben kırmızı'sına varana kadar. işte bu yüzden kararlar almak o kadar zor ki bazen. Kafa karışıklığı değil bunun nedeni, tam tersine ne istediğini iyi bilmek. Tutkuyla arzuladığım vakit bir şeyi, eğer yaklaşamıyorsam, kanına işleyemiyorsam, attığım her adım bir adım daha uzaklaştırıyorsa, gitme vaktim gelmiş demektir. Kendini iyi tanımak bir insana bu kadar acı verebilir. Bu dünyaya ait olamamaya alıştım ama birilerine ait olamamaya asla.
Yaşamımdaki tek eksik güven duygusu zannederdim, meğer değilmiş. Meğer yaşamın kendisi eksikmiş bende. farkına varamayacak kadar özgürmüşüm, kimsenin olamayacak kadar da bir eksik bir fazla.
...
Günlerin hepsi birbirine benziyor. biz onları seyrediyoruz, nafile bir anın içinde arkalarından bakıyoruz. Elimizde tek kalan ise "şu an". başka sahip olduğumuz hiçbir şey yok, göğsümüzü kabartan tek gerçek olan nefes alışımızda.
Buradan bir aforizma yaratabilseydik keşke ama bu bile olamayacak, ne yazık! çünkü hepsi sayıklama.
