ilk aşık olduğum çocukla tanışana kadar -aylarca- onun için kullandığım lakaptı, bundan taa 6 yıl önce.. bütün gün sınıf camından bakar geçmesini beklerdim.. yüzünden önce ayakkabılarından tanırdım onu.. kırmızı adidaslar! kırmızı ayakkabılı çocuk geliyooo! diye kızaran yüzüm ve deliler gibi çarpan kalbim. insanın hayatı boyunca tadabileceği en masum ve en benzeri olmayan duygulardan biridir ilk aşk..
ama her şey ayakkabılar ve ilk heycanlar kadar tatlı kalmıyor ya da öyle bitmiyor maalesef.. ne kadar da güzel demiş ünlü düşünür demet akalın;
seni tanımadan önce tatlı bir yabancıydın, keşke tanımasaydım da öyle kalsaydın..
edit: asla demet akalın hayranı değilim, sadece kulak dolgunluğu. *
ilk yürümmeye başladığımda giydiğim ayakkabı kırmızıymış. ilkokula başlarken de kırmızı ayakkabı almıştık kırmızı okul çantam ve kırmızı beslenme çantamda vardı. bir takıntım var kırmızıya karşı. bunun sebebide küçüklükten babamın zihnime bu rengi yerleştirmesi sanırım devamlı.
