hiç unutmam yıl 1995 falan izmir'i sel basmış. bizim sikimsonik gecekondu mahallesi sular altında kalmış eşyalarımız yer değiştirmişti, buzdolabı yüze yüze salona gelmiş v.s. öyle maddi yardım edende olmayınca dımdızlak kalakaldık.defterlerim kitaplarım herşeyim suda kaldı parçalandı...neyse günün birinde bir tane hacı amca geldi adam mahalleye girdi bağıra bağıra "allah-u ekbeeer hepinize yardım edeceğim" falan diyordu. ama nasıl bağırıyor, mahalle cihada kalktı zannettim. bizim fakir insanlarda adamın başına toplandı yaşlı hacı amca dedi ki "benim dükkanım var hepinizin ismini alacağım yarın gelin bedava kıyafet dağıtacağım" ismimizi aldı. neyse akşam oldu gece hayaller kuruyoruz kardeşimle, sürekli bana "abi babam bana hacı amcanın dükkanından lambalı ayakkabı alacak deme" deyip duruyordu bende küçük emrah tarzında kaşlarımı hafif yukar kaldırıp "evet kardeşim alacak inşllah" diyerek onu sakinleştiriyordum. tabi benimde hayallerim var olmaz mı...hemen hacı amcanın dükkanının önüne gidip selam-un aleyküm deyip elini öperek ilk bulduğum elbise üzerinde namaz kılıp istediğimi alacaktım. neyse sabah oldu gittik dükkanın önüne ama pek dükkana hiç benzemiyor, içimden "hacı amca bizi sikmesin lan?" dedim. neyse hacı verilen saatten 1 saat sonra geldi dükkanı açmasıyla heyecanlı gözlerin yerini hacıya saldırma amacı güden linç girişimi hayalleri süslemeye başladı. dükkana eski püskü yırtık pırtık elbiseleri yığmışlar amk. dersinki ölüleri yağmalamışlar elbiseleride buraya yığmışlar sanki. herkes "hadi gidelim bu ne ya" dedi demesine ama aradada kendine uygun kıyafetleri arıyor herkes. ve asıl bomba ondan sonra patladı zaten;
kardeşim : baba hani bana lambalı ayakkabı?
baba : şırrraaak.lambanın amına koydurtma lan şeytan.
yazık olmuş çocuktur. benim lan o. küçükken babam diretirdi "illa kundura giy. sende erkek adamsın diye." büyüyünce o lanet deri bozması ayakkabıları bir çıkardım. ve bir daha hiç giymedim. ve küçükken hep dua ederim "allaaaam nolur sabaha ayakkabılarımın içinde ışıklar çıksın" diye. çok isteyerek dua edersem yarın o simsiyah boyanmış ve ucu topa vurmaktan sıyrılmış derimsi ayakkabının sağının solunun ışıklıya dönüşeceğini sanıyodum. vay be. anılarım depreşti.
ışıklı ayakkabının geçiği cümlelerde hiç bir şey hissetmeyendir.oysa;giymiş çocuk pek bir duygulanır,ayakkabının alındığı günü evin içinde hiç çıkarmadığı o anlar unutulur mu hiç.
gördüm, sevdim ama babamdan isteyemedim bile lan. babam öğretmen maaşıyla dört çocuk okutuyordu ve bizim de her önüne geleni isteme gibi bir yönümüz yoktu. vay be ne düşünceli çocukmuşum. istesem almaz mıydı? tabi ki alırdı ama istemedim işte şimdi olsa bile giyerim.
çocukluğunun en büyük eğlencesini kaçırmış çocuktur. şimdiki çocuklardan tek farkı o zamanlar adidası puması ya da converse'i olmamasıdır. açgözlülükte sınır tanımayan çocuklar gibi mırın kırın etmez.
90 lı yıllarda çocuk olmak başlığına bakıp hüzünlenmesi gereken çocuktur. 90 lı yıllarda doğup ta her adımında mavi, kırmızı, sarı ışıklar yanınca sevinemeyen çocuktur.
insanı tekrar tekrar pil takarak zıplatan çocukken çok cazip gelen eğlencedir. fakirler için tavsiye;
(bkz: yokluktan ayakkabısına yuvarlak florasan lamba takan çocuk)
şanslı çocuktur. teknolojiyi ayaklar altına almayan özümseyerek büyüyen çocuktur.
günümüz çocukları teknolojiye entegre, onu tanıyamadan yaşam biçimine dönüştürmüş, hantal, sadece beyni çalışan ve bir süre sonra sulanacak olan, evrim yaşayan bebelerdir.
