Ben 4-5 yaşlarındaydım. Akşamdı, babam işteydi. Annem de hemen çöpü atıp geleceğini söyledi. Ben de tamam dedim ve evde bekledim. Birkaç dakika sonra kapı çaldı ve tanımadığım bir ses ''Kapıyı açar mısınız?'' dedi. Ben de açmadım. ''Babanın yakın bir arkadaşıyım.'' dedi aynı ses. Hayır açamam annem evde yok dedim ben de. Birkaç dakika sonra da annem ile babam eve geldi. Ben de olayı anlatıp az kalsın şeker verip beni kandıracaktı demişim geldiklerinde. Yıllar yılı kendimle gurur duydum kapıyı tanımadığım birine açmayacak kadar zeki bir çocuk olduğum için. Aradan bir 8 yıl kadar geçti, yine bu olay aklımıza geldi ben de böbürlenerek ne akıllı bir kızmışım yahu ben derken annem ''Aslında o adam babandı, böyle bir olay olsa ne yapardın diye seni sınamak istedik.'' dedi. O an hayatım bir yalan üzerine kuruluymuş gibi hissettim işte. Ama yine de bu akıllı bir çocuk olduğum gerçeğini değiştirmez değil mi öhöm.
küçükken kardeşime sinirlenip o yanımdan geçerken duvara ittirmiştim. ama o nası bir itişse, yüzün yarısı morma leveli atlayıp arşivledim. o bağırarak ağlarken ben panikten ne yapacağımı şaşırmıştım. annemden ne fena tokat yemiştim ama ya bikaç saat boyunca tokadın izi geçmedi resmen. karşı karşıya yataklarımız vardı, o zamanlar odamız beraberdi. işte karşı karşıya otururken ben bakıyom ona, çocuğun yüzünün yarısı mor. çocuk bana bakıyor, benim yüzümün yarısı kıpkırmızı.
