odadan çıkarken ışığı kapatır koşarak çıkardım odadan birinin beni yakalayacağını düşünürdüm galiba. saat 22:00 geçmişse ve ben uyumamışsam ağlardım ertesi günü okula geç kalıcam diye. sınıfa en son girmekten korkardım, rezil olcağımı düşünürdüm. ailemi kaybetmekten onların ölmesinden korkardım, kardeşim hasta olduğunda ölecek korkusuyla ağlardım. (bkz: travma dolu çocukluk)
herkes yine iyi kötü aklı başında mantıklı şeylerden korkuyormuş.
ben odamdaki halıdan korkardım. halının üzerindeki ilginç çiçek desenini bana bakan canavar sanırdım. üstelik o deseni hayal dünyama öyle bir işlemişim ki odada nereye gidersem gideyim bana bakıyormuş gibi gelirdi. beynimle boktan bir çiçekten mona lisa yaratmışım meğer.
senelerce odama girmeye korktum falan...
Yemediğim yemekleri balkon giderine tıkardım. Annemler yiyorum zannederdi. Onları bulmasından korkardım. Hep bulurdu ama ben akıllıyım ya hep aynı yere tıkmaya devam ederdim.
başka evlere lazer tutardım hep. bir gün kapı çalıcak ve beni şikayet edecekler diye çok korkardım. korkularımdan vazgeçtim mi ? hayır. belli bir yaşa kadar bu aksiyonu yaşadım. çok şükür kimse bulamadı beni.
