Kelebekler. Odama kelebek girdiğinde o ordan çıkana kadar, belki günlerce odama girmezdim. Annemde inatla korkumu yeneyim diye almazdı onu ordan. Kelebeklerde bok var benim odamı seçiyor. Git evde salona falan yerleş ne halt ediyorsan...
yüksekten korkardım çünkü kendimi aşağı atacağımı düşünürdüm. gerçekten atmışlığım da vardır, ayağımı kırdım bunun yüzünden. halen daha yürürken sol ayağımın zayıflığını hissederim. fena kırdım herhalde o yüzden oldu.
ayrıca hani borular var ya, genelde bunlar lağım borusudur, onun içine girmekten de korkardım çünkü girip ortasında korkudan, ağlamışlığım vardır. o dar alan beni sıkıyordu çünkü. korkudan hareket bile edemedim, beni sonra boruyu kaldırıp çıkardılar.
asansöre bile binmeye korkarım bu yüzden ve başka biri yoksa asla binmem. bunlar çocukluğumda edindiğim tecrübeler sonucu bende kalan fobiler.
Her ne varsa bize miras ya genlerimizde ya da çocukluğumuzdan miras kalıyor. Hayatın bir sinema, bir hayal olduğunu o zamanlar heybemize koyduklarımız sayesinde devam ettiriyoruz.
Sabah garip insanın içini yakan bir sesle uyandığımda bunun salâ olduğunu düşünürdüm. Her defasında ne kadar çok ölen insan var diye düşünürdüm. Bazen başımda bekleyen anneme yine kim öldü diye sorduğumda ise bunun sabah ezanı olduğunu söylerdi. Daha sonra öğreniyoruz ki her vaktin farklı bir makamı varmış.
Yine özellikle sabahın erken saatlerinde kedilerin mırıltı halinde inlemeleri hep bir bebeğin sokağa bırakıldığı duygusunu uyandırırdı. Birçok defa nolur gidip bir bakın, bir yerlerde bir bebek var dememe rağmen beni yatıştırırlardı.
Küçükken bir dönem yaşadığımız yere yakın askeri havaalanı vardı. O dönemler yoğun bir hareketlilik vardı. Bahçede oynadığım zamanlar uçakların alçak uçuş yapmaları ve benim koşarak eve girmem de o dönemde hatırladıklarımdan.
Küçükken merak baskın geliyor. Hep evin bodrum ve çatı katlarında veya dolaplarında keşfedilecek şeyler var diye düşünürdüm. Evin alt katında eski malzemelerin olduğu bir dolapta eskiden dokuma tezgahlarında kullanılan ayak şeklindeki bir aleti her zaman gerçek bir ayak sanırdım.
Sokakta oynayıp da bir de eve geldikten sonra evde kimseyi bulamadığım zamanlarda ise beni bırakıp gittiklerini düşünürdüm. Bir de o esnada ağlamaya başladığımda ise bir de o esnada bir kuşun bana eşlik ediyordu.
Son olarak da herhalde şu yağmur mazgalları. Üstlerine basmaya korkardım. Bastığında her zaman çökecek hissi vardı. Orası benim için bir boşluktu. Bunu yenmek de epey zaman almıştı.
