Küçükken değil de onunla ilgili olarak şimdi rahatsız ediyor.
Okuma yazmayı doğar doğmaz bilseymişim diyorum. Dile kolay 6 yıl bir sürü boş vaktimiz olmuş. Okul yok, ders yok, internet yok; ne yapıyormuşuz ki biz? Sabahtan akşama kadar oyun mu oynuyor muşuz? Aptal mıymışız biz? Sabahtan akşama kadar oyun mu oynanır? Okuma yazmayı öğrendik 1. sınıfta, akabinde bir sürü şey geldi. ilkokul, ortaokul, lise, üniversite ve sonrasında iş hayatı... Çalışmak, çalışmak, hırs, stres, para telaşı, sabahın köründe kalkmalar, en iyi ben olacağım tripleri...
Nefret edilesi dünyaya ilk adımlar...
Neyse, nerde kalmıştım; heh; okumayı öğrendikten sonra bu bölümü başlıyor hayatın. Yaşamak için çok şey verilmiş evet ama; göl manzarası var, izleyecek vaktim yok; dağ kadar film var, seyredecek vaktim yok; raflar dolusu kitap var; okuyacak vaktim yok. En büyük isyan sebebimdir; bu kadar çok şey vermişsin de zaman vermemişsin bana, zaman. Vaktim yok. Vaktim yok. Vaktim yok.
Ve ben hep eksik kalacağım en güzel kitapları okuma hususunda. Neden doğar doğmaz okuma yazma bilmiyor muşum ki? O altı yılı, alabildiğine stresten uzak, sevdiğim şeyleri yaparak geçirme şansına sahip olamıyor muşum ki? Hadi altı değil, beş olsun, dört olsun, üç olsun... Neden?
Nefret ediyorum stresinizden, hırsınızdan, telaşınızdan, dünyanızdan.
Öleceksin nasıl olsa, nedir bu hırs, kıyamet? nedir bu en iyi olma çabası? Bu yüzden sevdiğim şeyleri yapamıyorum. Yarın bi' gün öleceğim, yarım kalacak. "Sen çalışma o zaman, otur bütün gün oku allah allah", diye söylenmesin kimse bana. O aptal hırslardan uzak kalırsam, iş bulamam yarın öbür gün, para kazanamam. Kitap alamam. Pis hırslarınızı yaşamak zorundayım. Beni buna mecbur etmişsiniz.
Tamam, kabul, bi' şey demiyorum; girdim yarışınıza diyelim. Ama yediremiyorum sözlük kendime, boş geçen altı yıl var, dile kolay. Ne yaptım ben o altı yıl? Neden okumadım? Neden yazmadım? Neden o büyük yazarların güzel kitaplarından mahrum kaldım? Neden bunları bilmemem gerekiyordu?
Neden en güzel şeyleri yanlış zamanda tanırız ki sanki? Ağlayayım mı sözlük?
*şirinleri izlerken annenin pembe dizi ya da kadın programı açması
*öğretmenin tek bir mal yüzünden tüm sınıfa sıra dayağı atması
*tüm gün balkonda güneşlenen komşu teyzelerin mandala sıkıştırdıkları parayla bakkaldan sipariş vermesi
*mahallede gazozuna maç yaparken yoldan geçen beden yaşıyla beyin yaşı senkronize ilerleyememiş birinin topa tüm gücüyle vurup mal mal sırıtması
*yine aynı maç esnasında topun bahçesine kaçtığı evde kalmış yahut koca dayağından tipi kaymış teyzenin topu kesmekle tehdit etmesi
*süpermenin kucağında kriptondan getirildiği düşünülen bilmem kimin oğlu ya da kızı akrabaların daima en cici şeyleri yapması.
annenin kusuyor olması. annemin öğğğğğhh diyen sesleri beni her zaman ürkütmüştür. o kadar ki annem istifra ederken yan odaya geçip kulaklarımı tıkardım.
küçük olmak.
eve gelen yaşıt çocuklarla kaynaştırılmaya çalışmak.
-nurcan bak ahmet gelmiş hadi kaynaşın arkadaşa bebeklerini göster'le başlar, ahmet öptün mü kızı seni çakall'la devam eder. çekilmezzdir.
sinir olurdum büyüklere bir şey olduğunda hemen, bak bak bak küçücük boyunla bir de müdahale ediyor . sen küçüksün sus otur bakim aklın yetmez böyle şeylere denir denmesine de ardından aa kocaman kızsın sen yaaa neden anlamıyorsun denir. gelde çık şimdi işin içinden denen durumlar.*
oyunun ortasında annenin eve çağırması, kendinden büyükler* tarafından oyuna alınmamak*, pazar günleri ve pazartesi sabahları*, karnım açken komşu çocuğunun elinde gördüğüm içi patates köfte dolu ekmek, annemin mesir macunu* almama hiç izin vermemesi, daha dünya kadar da örneği vardır. **
