çocukluğumuzun neredeyse en büyük neşe kaynağı olan, başından saatlerce kalkamadığımız atari oyunlarıdır. mario'nun prensesini kurtarmaya harcanılan vakit, derslere harcansa okul birincisi olunması muhtemel bir durumdur. favorim herzaman street fighter'dı, ne günlerdi ya..
kara kutu ataride ;hani bu küçük bi elektrıklı ızgara görünümünde olan 160 oyunlu atarının içindeki uçak oyunu . ulan herşeyi hatırlıyom bi tek o oyunun adını hatırlayamıyom iyi mi .
sega mı sonic mi ne öyle bir oyundu. atarinin ana makinesi sadece kirpi hayvanının oyunuydu, kaset takınca yukardan yağan elmas taşları dizme oyunu açılıyordu. gündüzleri ablamla annem kirpiyi koştururlar, akşamları babam gelince elmasları dizme oyununu oynardı. söylediğine göre babam o yıllarda bir maaşından daha biraz daha fazla para vermiş o oyuna. ve evde atari oynamaya belki de yaşı en musait olan ben olmama rağmen ne elmasları düzgün dizebildim ne de kirpiyi koşturabildim. *
