bu boy uzamasıyla eş değerdir. kişi büyüdükçe sorunları da büyür, onlarla baş etmeye çalışırken başarı maşarı hak getirir. ayrıca başarılı insanın çevresindekilerin beklentilerinin büyümesi de korkutur, bu da başarısızlığı buldurabilir kişiye.
küçükken çevresi tarafından pohpohlanıp durun kişinin, 'şimdiye kadar herşey iyi gitti, e herkes de benden memnun o zaman ben rahatıma bakayım' diyerek kendini salması sonucu varacağı sondur.
ya küçükken abartılmış bi zekaya sahiptir ya da büyüdükçe aptallaşır.
ben yaşadım bunu, bizzat. hala da yaşıyorum.
lan, lan.
çocukluğum geliyor aklıma.
daha okula gitmeden üstün zeka belirtileri gösterdiğim çocukluğum,
zeka testleri yapılıp 'zekası yaşıtlarından bilmem kaç yaş önde' denilen çocukluğum,
herkes okumayı öğrenmeye çalışırken kalın kalın kitaplar okuduğum çocukluğum,
okulda, dersanede, ailede, çevrede 'bu kız çok zeki uuvv' diye el üstünde tutulduğum çocukluğum,
kötü not nedir bilmeyen, hep en iyi olan çocukluğum.
hepsi patladı, ortaya aptallıkta sınır tanımayan, hata üstüne hata yapan bir insan çıktı.
küçükken zeki denilen çocuklardan bi bok olmuyor arkadaş. ben bunu bilir bunu söylerim. ya da küçükken zeki değil çocuklar ama anne baba çok abartıyor. evet evet bu daha mantıklı.
keşke küçükken aptal bişi olsaydım büyüdükçe zekam da benimle büyüseydi lan. böyle ben büyüdükçe zekam küçülüyor ve çok zor oluyor...
küçükken gelen kendi gibi ufak başarılarla kendi fazlaca güvenen gencin lise,-kazanabilirse- üniversite yıllarında aynı kendine güvenle hareket edip herşeyi batırmasıdır. Anlaşılması gereken şey, yaş ilerledikçe sorumlulukların ve dünyanın büyüdüğü, bununla başa çıkabilmek için insanın da büyümesi gerektiğidir. *
eğitim sisteminin abukluğunun, yavaş yavaş kendini göstermesiyle ortaya çıkar bu durum.. ilkokul temel eğitimdir, aslında eğitimin en önemli parçasıdır lakin, bizim sistemde okuma-yazmayı öğretip kalan derslerde şarkı söyletildiği, kitaptan sadece öğrencilerin ders anlattığı (sanki onları dinlemeye geliyorum ben, madem öğretmen anlatmayacak arkadaşlarda toplanır bir gün ben anlatırdım, bir gün ayşe bir gün de ali anlatırdı..) bir temel eğitim alıyoruz. yaş ilerdikçe n'oluyor peki? temel eğitimi, pekiyilerle geçen, yıldızlı imzalarla dolu karneler alan çocuk, sistemin gerçek yüzünü göstermesiyle afallıyor haliyle.. temel iyi olmayınca, nasıl sağlam bir bina ortaya çıkmıyorsa bu da böyle.. sırf temel eğitimi suçlamak olmak tabi, her yıl değişen öss sistemi, müfredat vs. kişinin büyüdükçe .... batırmasına neden oluyor..
allah'ım yarabbim. başlığı görünce beynimde şimşekler çaktı, geçmiş günler bir flashback fluluğunda aklıma geldi.
sene 90-91, 4 yaşına yeni girmişim, çarkıfeleği tarık tarcan sunardı o zamanlar. ben de kendilerini pek severdim. her akşam üstü haberlerden önceydi sanırım hayatta kaçırmazdım çarkıfeleği. sabah susam sokağı, akşam çarkıfelek her gün devam ederken bu rutin ben hani bala göte derler ya aynen o biçim öğrendim okuma yazmayı. bir anda yer yerinden oynadı, koca sandıklı ilçesi galeyana geldi. millet aman aman ne zeki, profesör olucak, yok doktor olucak diye verdi gazı verdi gazı.
nihayetinde bu gaz 3. sınıfa kadar sürdü. 3. sınıfa gittiğim 96 senesinde artık çok da zeki bir birey olmadığımı anlamakla birlikte, ilk aşkıma da tutulup hepten ders mers hak getire moduna girmiştim.
şimdi kardeşim hiç coşmadan devam ediyor yoluna. 1. sınıfta neyse 11 de o. yapamadı mı millet yetersiz diyip geçiyor. lan ben yapamadım mı zeki ama tembel oluyorum. bok vardı çarkıfelekte.
eski günleri hatırlatan durumdur. lise 2ye kadar müthiş bir gazla gelen, dağıtan, ezip geçen bünye, o saatten sonra ne hikmetse bi değişik bir şey oluverir. üstelik ergenlik döneminin başı da değildir.
