başlıkta da belirtildiği gibi küçükken ebeveynlerimizden duyduğumuz, rengini pembe olarak tahmin ettiğim yalanlar silsilesidir.
* biz hastaneye gidiyoruz sen ablanla otur, aşı olup gelicez babanla. ( sanki beni de alsanız yanınıza aşı yapmayacaklarmış gibi, te allahım. iki kişi bir araya gelip bu yalanı mı buldunuz yani. )
* emine teyzenle uslu uslu otur, yoksa polis amcalara söylerim seni. ( polis? polis napsın lan beş yaşındaki çocuğu..)
yalan konusunda beceriksizliklerini bir kere daha göstermişlerdir. daha yaratıcı olunabilirdi oysa..*
algı üzerine kurgulanmış bir film vardı adı aklıma gelmedi şimdi.
çocuklarını hiç dışarı çıkarmayan anne ve baba, bir gün köpek dişleri düşüp yeniden çıktığında dışarı çıkabileceklerini, o zaman dışarıdaki yaratıkların onlara saldırmayacağını sokuyordu beyinlerine.
önce bir süre çocuğun annesini sormasına ses çıkarılmaz, duymazdan gelinir. ağlamaya başlayınca, "annenler gelsin beraber parka gidelim. sana ne istersen alırım." denir. zırlamaya devam ediyorsa şahsımın yaptığı gibi yalvarmaya başlanır. susmuyorsa beraber evin her tarafı kurcalanıp sözde çikolata aranır.
