çocukların o masum davranışlarında ne saflık ne de bilinçsizlik adeta doğuştan var olan bir kemale ermişlik gizli. arkadaş seçiminde ne saç, ne göz ne de ten rengine göre ayırt ediyorlar. hatta babalarının meslekleriyle hiç ilgilenmiyorlar bile, çünkü önemsizdir arkadaş seçimi için. her yaşıtı eşittir onlara göre. Ne olursa olsun beraber her tür oyunu oynayabilirler. Tutuşurlar el ele koşarlar sokak aralarında, paylaşırlar yiyecek içeceklerini. küstükleri vakit ömür billah konuşmamazlık etmezler çünkü birbirlerini çok iyi tanırlar.
fakat yaşları ilerledikçe ne yazık ki artık evcilik oynayacağı kişiyi sevgisine göre değil maaşina göre seçer oluyorlar. doktorculuk oynarken "bu sefer ben doktor olayım bir dahaki ne sen olursun" diyemiyorlar. her zaman kendileri doktor geriye kalanlar onun hastası olsun istiyorlar. mahalle maçında bile en son da olsa takıma seçilen kilolu çocuk büyüyünce sözde yetişkinlerin aşağılamalarına maruz kalıyor. çocuklar engelli yaşıtlarının farklılıklarını kabul edip onlarla her türlü beraber oynamaya açık olurken ne yazık ki yetişkinlerde bu olgunluk gözlemlenemiyor.
bu yüzdendir ki insanlar yaşlandıkça olgunluklarından kaybediyorlar aslında.
ta ki tekrar hepsi ayni saç rengine eşit sayıda kırışıklıklara sahip olana kadar. işte o zaman yine ayni çocukluklarına dönüyorlar.
