küçük yerleşim birimlerinde hala insan merkezli bir yaşam sürdürülebilmesinin mümkün olduğu, bir çok güzel adetin yaşatılabildiği, insanın insana karşılıksız yardım edebildiği, maddi imkanı az, manevi yönden daha zengin olduğu bir gerçektir.
küçük, uzak ve bazan çok da soğuk olan bu yerleşimlerin kendi içinde bir sıcaklığı vardır.
büyük metropollerin sunduğu bir çok imkana rağmen insanı para merkezli ve yalnızlaştıran bir hayata itmektedir.
metropolde yaşanıyorsa bile böyle yerlerde vakit geçirmek insan ruhuna son derece iyi gelmekte ve insanı yenilemektedir.
bunun içinde para gerekmesi ayrıca bir ironidir.
sevimlidir böyle yerler. gördüğünüz ilk anda kanınız ısınır. her yer yürüme mesafesindedir. herkes tanıdıktır ve bir tane ana caddesi vardır, mecburiyet caddesi adıyla bilinen. saklayacağı bir şeyi olmayan, sıradan insan için çok kral arkadaştır velhasıl. ne yazık ki daha çok 'emeklilik sonrası' hayallerinde yer bulur kendine.
