küçük bir ilçede yaşayan ya da yaşamak zorunda olan insanın feryadıdır. Zordur, sıkıntıdan patlarsın. böyle yerlerde herkes seni tanıdığı için bütün tavırlarına dikkat etmek gibi bir zorunluluk da söz konusudur. Sosyal anlamda tam bir hezeyan yaşarsın.
kentlerde yaşayan insanlar parayı götürürken* sizin ancak geçiminizi sağlıyor olmanız sanırım, bizim için de bir zamanlar böyleydi. Ayrıca paran olduktan sonra gezecek yer bulmak sorun değil.
istediğin kadar paran olsun güzel yemek yiyememek.
gece acıkınca mal gibi kalmak.
gezcek tozcak yer azlığı.
sosyal aktivitelerdeki azlık.
alışveriş yapacak bi yer bulamamak.
küçük yerlern çogunda halk genellikle cahildir.ve cahil insanlar hiç çekilmez.
böyle diye diye millet doluştu istanbul'a. şimdi büyükşehirlerde yaşanmıyor. kendi şehrinize gitseniz oraların da gelişeceğini ve kalabalıklaşacağını hatırlayın. sanki büyükşehre gidince sinema, tiyatro, konser, müze bırakmıyorsunuz gidilmedik. istanbul'u daha da vahşileştiren bu kalabalıklardır. artık ben kaçmanın yollarını arıyorum. saygılar. muah.
adım başı akraba, tanıdık, komşu, aile dostu, ... bık bık, böyle herkese selam verirsin. bir yandan iyi, tanıdığın kişiler çok da, gizli saklı bir şey yapamıyosun.
''bstksa, geçen çarşıda seni gördüm hmmm, kimdi o çocuk söyle bakalım, kıs kıs''
çok iyi bilirim o zorlukları şort giymek saç uzatmak sizi son derece dikkat çekici yapar yapacağınız sosyal aktivitelerin en kralı pes atmaktır daha lüxü yemek yemek olabilir ama avantajlarıda vardır yemek ler büyük şehirlerden çok daha güzel ve ucuz olur.
hiç yaşamadım ama yaşayan arkadaşlarımın neredeyse hepsinden duyduğuma göre yerli halk pis bir zihniyete sahipmiş, sokakta kadın başına asla rahat yürüyemezmişsin ya laf atarlar ya da takip ederlermiş
ilk atamada çalıştığım küçük ilçede evimle okulumun arası yürüyerek 2 dakika 47 saniye sürüyordu, Evet kaç kere süre tuttum, En fazla 3 dakikaydı. Ve ben nasılsa çok yakın diye çoğu zaman ucu ucuna okula yetişiyordum, nasılsa yakın ve hemen giderim diye iyice tembelleşmiştim.
Birkaç büyük şehirde uzun süre yaşadım. Daha sonra da bir süreliğine umut ederek Anadolu'da bulundum. Ancak yok yani. Ki bakış açısı, yaklaşım da hayat tarzı olarak insan bir tiyatro, konferans, konser, kitapçı, sahaf, sergi, söyleşi, akademik bir dünya arıyor. Ama gel gelelim Anadolu'da maalesef aradığınızı bulamıyorsunuz.
Dağa taşa üniversite yapılmış. Daha öğrencilerin birçok sorunu halledilmemişken küçücük ilçelerde bile üniversite açılmış. Devlet dairelerinde çalışanların standart bir hayatı var. Sosyal olanlar aktivite olarak halı saha, kafede veya kahvede oyun. Bayanların ise ev veya kafe oturmaları sosyal hayat. Havalar soğudu. Ne bileyim hayat bir zamanlar Anadolu'da veya kış uykusu filmleri gibi. Kar da yağacak, yollar da kapanacak. Eğer sıcak bir ev varsa en güzel dostlar bazen televizyon kimine göre internet en çok da kitaplar olacak.
Çıkıp dolaşmak, koşmak bile birilerinin "manyak mı bu ne?" bakışı ile "ne geziyor bu, bir şey mi düşürdü de arıyor?" bakışı ile rahatsız olursunuz.
Eğlence konusuna girmeye gerek yok.
Ara sıra kırlara tepelere gitmek ve çıplak ayakla çimenlerde toprak da yürümek bir tepe üzerine çıkmak güneş batışını doğuşunu izlemek, sırt çantasına biraz yiyecek su alıp ağaçların altına gidip oturmak bir dere kenarına gidip kahvaltı yapmak, yağmur yağdığında toprak kokusunu içinize çekmek için dışarıya çıkmak size "kafayı yemiş, sıyırmış bu AMK" demeleri kaçınılmaz.
Dedikodu kısmına girmiyorum.
