soğuk bir hafta sonu uyanıp burnun tıkalı, tuvaletinin veya işinin olmaması, komşudan tadilat veya ağlayan küçük çocuk sesi gelmemesiyle uykuya kalınan yerden devam edebilmek.
o kadar göreceli ki. kimi anlık, kimi ömürlük. kimi de ikisinin ortası.
kıyafete para vermeyi sevmem. ayakkabıya da. vermem de. bu halimden ötürü, eş dost doğum günlerimde hep bu tarz hediyeler alır. beni onlar giydirir bir nevi. zaten aman aman paralar dökecek kadar da zengin olmadım hiçbir zaman. almam ama bakarım. beğenirim, severim.
sayılıdır zaten hepsi. kışlık bir mont, bir yağmurluk. bir bot, bir de yaz için spor ayakkabı. hep böyleydi. kendimi bildim bileli. he bir de fazladan kot ceketim var, pardon..
neyse efendim, botum doğum günü hediyesi. yazlık ayakkabımı kendim aldım. yalan yok, haangar'dan 14 tl'ye, convers benzeri bir tür var ya, ondan.. geçen yıl aldım, bu yıl da giyerim eminim. temiz kullandığımdan değil. ama eskimiyor işte, ne bileyim. yani pahalı da olsa ucuz da olsa, rahat 3 yıl falan giyiyorum ben. giyilmeyecek duruma gelince alırım yenisi. cidden bak. annemden bulaşmış, ne yapayım?
işte benim küçük mutluluğum, kıyafetlerimin eskidiğini görmek. yenisini almak sırası geldiği için değil bu mutluluk, eskitene kadar giyebildiğim için..
kimi zaman önemsediğiniz herhangi birinin gülümsemesi, kimi zaman minicik bir çicek, kocaman bir sarılma, bazen de en yakın arkadaşınıza teniste bilerek yenilmeniz ve deli gibi sevinmesi akabinde o mutluluktan uçarken sizin de mutlu olmanız.
