facebook'ta yayınlanmış bir videodan esinlenmiş, tespittir.
facebook'da bir video yayınlandı özetle şöyle:
"bir adamın bir cenaze töreni,bir sürü konuk oturmakta, nihayetinde en son adamın eşi konuşmak için çağrılıyor, ve eşi şöyle bir konuşma yapıyor:
-sevgili dostlar, burada eşim için toplandık, ben şimdi karşınızda ağlayıp zırlamayacağım, kendisinin ne kadar iyi olduğu gibi bir konuşma da yapmayacağım, bunu daha önce konuşanlar yeterince söyledi zaten, benim biraz sonra anlatacaklarım sizleri rahatsız edebilir, sorunlardan bahsedeceğim, mesela ilk sorun: yatakta başlıyor, hiç sabahları arabanın motorunu çalıştırma problemi yaşadınız mı (bu arada kadın boğazından bir yaratık sesiymiş gibi hırıltılar çıkarmaya başlıyor, ve herkes gülüşüyor) evet dostlarım, eşimin horlama sesiydi bunlar,bunun sonrasında da hava akımı durumları başlıyordu (yine gülüşmeler), hatta bazen gazı çok olduğu zamanlarda, çıkardığı sese kendi uyanır:-o da neydi, derdi, bende ona:-uyu hayatım , bişey yok köpekti, derdim(tekrar gülüşmeler).
sonra kadın birden çok hüzünlü bir ifadeyle yan tarafta tabutunda yatmakta olan kocasına doğru bakıyor:
-ancak dostlarım bütün bu rahatsız edici şeyler, eşimin hastalığının son devrelerinde, onun hala yaşıyor olduğunun, aramızda olduğunun göstergeleriydi benim için, şu an o sesleri sürekli duymak için nelerimi vermezdim, işte dostlarım benim eşim minik kusurları ve eksikleri var olduğu için benim için mükemmel olmuştu.
sonra oturan üç cocuğuna dönüyor:
-çocuklarım sizlerin de hepinizin, minik kusurları ve eksikleriyle babanız gibi birer mükemmel hayat arkadaşı bulmanızı diliyorum.
sonra çocuklarının yanına gidiyorlar ağlayarak sarılıyorlar ve video bitiyor."
gerçekten de öyle değil mi, oysa bazen sevdiklerimizin, hala hemen yanı başımızda olanların, minik kusurlarını ya da eksiklerini ne kadar da büyütüyoruz, hatta bazen içinden çıkılmaz sorunlar haline getiryoruz, oysa onlar herkesin sahip olduğu gibi sadece minik kusurlar ve eksiklikler, oysa onlar hala bizim için ne kadar değerliler, ayrı kalmayı aklımıza bile getiremeyeceğimiz kadar mükemmeller.bunu illa ki onları bir şekilde kaybettiğimiz zaman mı anlamamız gerekiyor.
