küçükken abinin veya ablanın hep daha iyi şeyleri alması ama küçük kardeşlerin onlara oranla daha kötü şeyleri almasıdır. bu yüzden abi ve ablaya karşı hırs yapılır, biraz da kıskanılır.
örneğin: onların eski kıyafetleri size verilir, onların oynamadığı zamanlarda oyuncaklarını oynarsınız.
genellikle büyükler kendine inanmazlar. kendimden biliyorum. küçükken kardeşim ben küfür edince şikayet ederdi beni '' abim küfür etti! '' diye, ben de '' hayır, o etti. '' derdim. annem babam da bana inanırlardı. o da ağlayarak giderdi.
küçükken onu evlatlık olduğu konusunda ikna ederlerdi. 'seni camii avlusunda bulduk.' derlerdi. ağlamaya başlayınca babanın müdahaleleri ile kendine gelinirdi.
mesela anneye yardım amaçlı ev temizlenecektir. iş dağılımını her zaman için en büyük abi yapar ve cümleyi de aşşağı yukarı şu şekilde kurar. "şimdi beyin bedava sen toz al, x sen evi süpür, ben de şey yapıcam." o şey aslında hiçbir şeydir. tabi bunu hep iş bittikten, tüm evi biz temizledikten sonra farkederdik. hep aynı numara yenir mi ya? yiyoduk cidden.
anne babanın büyük kardeş bebekken yaptığı herşeyi büyük olaya çevirmelerine rağmen küçük kardeşe "aman büyükte yapmıştı" diye sıradan bir durum olarak görmesi.
birlikte playstation oynamak isteyen kardeşin joystickini tam takmayıp yarım takmak ama oynadığını sanması. sana daha çok para vereceğim deyip bir sürü düşük değerde kağıt para vererek daha değerli olan tek kağıt parasını almak.
bizim evde dibine kadar olandır. çocuk günlerini bana hizmet etmekle geçiriyor bir de bugün terli çoraplarımı ağzına sokmaya çalıştım, annem salondan kardeşime kızdı bağırıyor diye.
Genciken bi ara kahvaltı yapıyoruz. Ben ve iki kardeşim. Biri benden 1, diğeri 9 yaş küçük. Şımarırken iki büyük olarak çayı döktük. Temizliği küçük olana yaptırdık. Evet. Teşekkürler.
Bence yalan bu. Gözlemlerime dayalı olarak ebeveynlik deneyimini ilk kez yasayan aileler ilk çocuklarında çuvallayıp, aynı hataları ikinci veya daha sonrakilerde yapmazlar genelde. Hatta küçükler daha çok sevilir diye de iddia ediyorum. Ben eskiden anne babalar tüm çocuklarını eşit sever diye düşünürdüm, hayır efendim o isler öyle olmuyormuş. Tabiki hiçbirinin başına bir iş gelsin istemezler ancak aileler her çocuğuyla farklı bir bağ, dinamik geliştirebiliyor. E yani insan sonuçta onlar da bu konuda suclamiyorum kesinlikle. Ancak bu çocuk tarafından hissedilirse büyük bir travma olabilir. Çünkü bir insanı ana babası bile yeterince sevip kollamıyorsa, kim sevebilir ki Beni diye düşünür çocuklar. O sebeple bir gün anne olursam bu gerçeği hicbir zaman unutmayacağım.
bizim ufak bilader odada somyeden yer yatağına atlıyordu... orta okulda falan.
bu atlarken ışığı kapadım... on kere atlamış olan eşşoğleşek gitti kalorifer peteklerine kafa attı.
allahtan polis lojmanıydı komşulardan birisi arabayla götürdü... babam nöbetçiydi o gece. dikiş falan atmışlardı. sabaha kadar uyutmadık doktor demiş beyin kanaması tehlikesi için.
