abisi olanların anlayabileceği ve eziklik duygusunun küçükken sıkça yaşatıldığı aile içi görevdir. Bu görevi geri çevirme konusunda hiçbir şansınız bulunmaz. ekmek alacağınız dükkanın evinize olan mesafesinin hiçbir önemi yoktur. Oturduğunuz yerden duyduğunuz ve özellikle mutfaktan gelen bir ses size günlük diyetinizi ödeme zamanının geldiğini bildiri. Hiç işe yaramasa da ilk itiraz cümleleri "bugün de abim alsın ekmeği" olur. Biraz şansınız varsa konu karşılıklı bir kaç cümleyle cevap bulur ama sonuç değişmez. Sonucun değişmediği cümle ise "ama o senin abin, senden büyük" ya da bu cümle ile eş anlamlı olan "sen küçüksün" olur.
Ne yazık ki ülkemizde küçük kardeş şiddeti her aile içine yerleşmiştir ve belki de erkek kardeşlerin en büyük geçimsizlik nedeni kardeşler arasındaki bu kayırmadır. Ama yine de abimi çok seviyorum.
Bu görev esasında küçüğe verilir ancak yerine getiren ortancadır.
Ortancanın gönlü olsun diye küçüğe ithaf edilir, sonra "neyse abisi sen git" denir.
Büyük büyüktür küçük küçüktür ikisine de yakışmaz gitmek. Ortanca bu iş için doğmuştur.
ben de diyorum bir şey var bizim ailede, bir anormallik, bir mallık var diyorum, çözemiyordum fakat yıllardır. işte olay buymuş arkadaş, bakkala ben gidiyorum lan yıllardır. kardeşim 1 e kadar yatar, ben paşa paşa gaste ekmek elde gelirdim. lanet olsun böyle adalete, yaşasın ezilmiş abiler.
emek ile sermaye arasındaki çelişkiyi ilk gördüğün yerdir.burada anne veya baba patron sen ise ücretli kölesindir. aldığın para ile gider ekmeğini alırsın ve ondan kalan para üstüde senin ücretindir. işte bu böyle başlar yıllarca gider gider gider.
ulan bir ekmek alma muhabbetini nereye getirdik.sosyo-ekonomik açılım yapıyoruz. aha geldik 26 yaşına şimdi bakkala git deseler gitmicen mi gidicen tike tike.burda artislik yapıyoz.yok öyle yok böyle..
bu misyon her zaman evin en küçük erkek çocuğuna verilmiştir. bu durum karşısında isyan eden kardeşin bulduğu süper yöntem sayesinde görev değişikliği yapılmıştır. ( süper yöntem : sabah kahvaltıya ekmek almak için evden çıkan kardeş, parayla ortadan kaybolup sahur yemeği vaktinde eve gelir. fakat ne ekmek vardır ortada ne para.) *
Kardeşten kardeşe göre değişen ve tek çocukların sırf ayakçılıktan kurtulmak uğruna bir kardeşe sahip olmak istediği görevdir. Küçükken sabahın köründe hep zorla, azarlana azarlana bazen kaba kuvvetle ağlayarak bakkalın yolunu tutmamdan sonra, ben de hep bi kardeşim olsun da rahatlayım diye beklemişimdir. Daha sonra sırf kardeşimin o ekmeği, sütü, gazeteyi sabahın köründe alabilmesini görmek için büyümesini istedim, yıllar geçti bizim oğlan büyüdü fakat olan yine büyük çocuğa oldu bizim ufaklık yaygarayı koparınca, yok o küçüktür yok yolda bişey olur bilmme diye yine iş bana kaldı. Hayatım boyunca bu görevi üstlendim. 5 kere bakkala gidiliyorsa 4 ünde ben gitmek zorunda kaldım. Abi sözünün geçmesi, büyüğe saygı felan eskide kalmış yeni nesil cin gibi valla. Artık yemiyorlar..
oyyy ooyyy... ne kadar zevklidir o hede öyle. hedelerin hedesidir.
erkek veya kız kardeşim yoktur. evde benden küçük tek bir canlı bile yoktur aslında. en küçüğü benim evin ve 21 senedir bunun ızdırabını çekiyorum. ta ki geçtiğimiz hafta küçük kuzenim tatile gelene kadar. * bütün ekmekleri aldırdım gazete dahil! tatili berbat oldu çocukcağızın. seneye de gel dedim hassiktir dedi. küfür etmeyide öğrendi velet!
dikkat subjektif entry: kardeşimin alamadığı görevdir. şahsımın eşşek kadar olan bir kardeşi vardır*. ve psikopat sayılabilecek bir annesi vardır. 11 yaşındaki eşşeği bakkala göndermeyip beni göndermektedirler hala. neymiş; kaybolurmuş, küçükmüş o daha. annecim niye kaybolsun? kardeşime gerizekalı dememi mi baz alıyorsun ne yapıyorsun bilemedim. şakaydı onlar.
ameleliğe atılan ilk adım...çekirdek ailede başlayan ilk görev dağılımı olayıdır...büyük kardeşse tv izler evi kollar...Bu küçüğe görev dağılımının adaletsizliğini ilk kez ve çok acı biçimde öz yuvasında anlatır...
