yalnızdım, huzursuzdum, kızgındım ve çocukdum... en azından şimdiki gibi aptalca keşkelerim yoktu, beynimi kemirmiyorlardı. belkide özlediğim şey buydu, huzursuz bir yalnızlık ve sadece ben... çünkü geçmişle yaşamak acı verir insana, hele bir de keşkelere kapıldın mı yanarsın. nedenler niçinler kanatmaya başlar yüreğini, beynini, seni...
bir bütünsündür ve kendinden hiç ayrılmaman gereklidir; tıpkı çocukken olduğun gibi... yüreğin başka beynin başka söylerse berbat bir insan olabilirsin isteyerek veya istemeyerek.
çocukken farklıdır her şey. mutluluğun, yalnızlığın, huzursuzluğun daha güzeldir; büyüyünce anlarsın kıymetini... ben çocukluğumun acısını istiyorum dersin; çünkü çocukluğunla kapattığın bir çok sorun büyüyünce daha çok can acıtır. kendimden biliyorum çok fena acıtır insanın canını. bu acı seni sürekli hata yapmaya teşvik eder, kaybolmanı yok olmanı ister. kurtulmak için çabalayamazsın çünkü istiyorsundur, hataları günahları sarhoşlukları... düşüncelerin daha ağırlaşmıştır, sen kendinden daha fazla kopmaya başlamışdındır. yoruşmuşsundur herşeyden herkesten, nefret bile olmuşdur bir dönem bunlar senin için. kalkmasını bilmeyecek kadar kötü düşmüşsündür, vücudunda ve içinde kırıklar meydana gelmişdir. büyüdüğün anlardır bu anlar, çocukken kıymetini bilemediğin huzursuzluğundur. çocukken kapanmasaydı, olmasaydı şimdi daha az acıyla atlatıcak yaşanmışlıklarındır.
adaletli değil bazen dünya, her çocuğun gözü aynı görmüyor, bilmiyor, anlamıyor hayatı... aynı tatları yaşatmıyor, kimine tatlıyı kimine acıyı veriyor. o yüzden bazı büyüklerin ben hala çocuğum diye şen şakrak gülmelerini istemiyorum, mutlu olmak için söylenen yalanları duymak istemiyorum.
ben o zaman küçük bir çocukdum; şimdi büyük bir kız oldum. büyüyünce çocuklukla ilgili herşey gitti, yerine büyük acıları bırakarak.
bizimkilerin bensiz sadece kardeşimle daha mutlu olcağını sanıp çok kere evden kaçmayı sokak çocuklarıyla birlikte mutlu bi hayat yaşayabilceğimi düşünürdüm.**
