Günlerdir doğudaki arkadaşlarla konuşuyoruz. 30 kişiden fazlasıyla telefonda yarım saatten fazla konuştum.
Konu:
Kürdistan meselesi,
PKK mevzusu,
Yaşanan olaylar,
Şehitler hakkında düşünceler,
Leşler hakkında düşünceler.
Hepsinin hemfikir olduğu konular şöyle,
Hiç birisi "Kürdistan" diye bir devlet istemiyor. Okumuş adamımız yok, birbirimizi yeriz burda, Dünya'ya rezil oluruz. Türkiye gayet güzel bir ülke, kardeşçe yaşayalım diyorlar.
PKK'yı hiç birisi tam olarak istemiyor. Tam olarak istememe mevzusu şöyle, Türkiye eğer geçmişte olduğu gibi bize soykırım yaparsa, bizi öldürürse diye elimizin altında hep bi güç bulunsun diyorlar. Ama kalkıp PKK'nın askere, polise saldırmasını kendileri de doğru olarak görmüyorlar.
Şehitlere ciddi üzülüyorlar. Aradığım çocuklardan birisinin 1 abisi astsubay, diğeri dağda terörist. Şehit olsa da ben ağlıcam, leş olsa da ben ağlıcam. Çoğu anne/baba zaten bunu yaşıyor diyor.
Çözüm süreci konusunu gerçekten tabanda sevinçle karşılanmış. Çözüm süreci zamanında çok rahattık, gayet iyiydik diyorlar. Çözüm süreci zamanında taşkınlık, şımarıklık yapanları kendileri de "şerefsizlik" olarak değerlendiriyorlar.
Çözüm sürecine tekrar dönmek istiyorlar.
PKK'nın baskılarından sıkılmışlar.
PKK'nın çocukları dağa kaldırmasına çok ciddi tepkililer. Hatta bu gün konuştuğum bir aile 2 hafta önce dağa çıkan çocuklarını istemek için Silvan HDP binasına gidecekler.
Ama bu kadar şeyi görmüş insanlar, HDP'nin barış getireceğine inanıyor hala..
Daşşak muhabbeti yapacaklar sol frame'den başka başlık seçsin. Şu psikolojiyi yorumlayacak birileri varsa, yorumlarını, önerilerini bekliyorum.
Pkk'lı kürtlerin istediği bizim üzerimizden asalak gibi yaşamak. Vergi vermemek, çalışmamak, beleşten para alıp yaşamak. Bunun içinde özerk bir kürdistan kurmak. Ama biz de diyoruz ki;
(bkz: hayali kürdistan olanın mekanı kabristan olur)
