ama tam olarak kesinlikle bu değil. çene aşağı doğru eğik, kaşlar ileri doğru çıkık, gözler bir sağa bir sola bakar şekilde ve kulaklara kadar değen ağız gülüşüdür. evrim akın'ın berdan mardini'nin evine gittiği bölümü bulup izlerseniz bölümün ortalarında falan çocuk odalarını gezerlerken tam bu gülüşü yapıyor...
benim çocukluğumdan beri çok fazla kürt arkadaşım oldu. hiç abartmıyorum %70'i pkk militanı oldu, %20'si dinini yaşayan bu olaylardan uzak duran adamlar, diğer %10 ise harbiden uğrunda ölebileceğim karaktere sahip normal birer vatandaş.
Hepsinin ortak özelliği bu gülüştü. gariptir ki kürt olmayanların hiç biri bu şekilde gülmüyorlardı. çocukluğumdan beri bunu hep merak etmiştim. daha sonraları mantıklı bir açıklama getirebildim.
şimdi bu arkadaşlar kürtçe düşünüp türkçe konuşuyorlar. ya da türkçe ile kürtçe hayatlarında dengesizken (ailede kürtçe, sosyal hayatta türkçe vb.) bir süre sonra kayış kopuyor. valla aşağılamıyorum iki dakka dinleyin. adamlar cidden zorlanıyorlar. çünkü dil yapıları oldukça farklı birbirinden. türkçe konuşurken zorlandıkları gibi bir süre sonra kürtçe konuşurlarken de tökezlediklerini görebildim.
şimdi gelelim asıl meseleye... bu dil konusunda motor kasma muhabbeti aklımızın bir kenarında kalsın...
bu gülme nasıl ortaya çıkıyor? (fotoğraftaki değil, tarif ettiğim gülme)
elbette her insan hahaha, hohoho falan diye doğal gülme tepkisini üç aşağı beş yukarı aynı verir. biri kafasını yukarı kaldırarak güler, biri elleri ile ağızını kapatarak güler, biri yüzünü kapatır, biri yerinde duramaz falan bunlar kişisel şeyler. ancak her dilde(her dil bir kültürdür) farklı vücuda tepkimeleri var. burası işte çok karışık. başka bir zaman anlatırım burayı pas geçeceğim ama bu da aklınızın bir kenarında dursun...
son olarak şunu sorup cevabı yapıştıracağım; ben neden bu "kürt gülüşü"nü bu kadar dert edindim?
bir ara ben gerçekten mal mıyım diye düşünmeye başladım. ama sonra fark ettim ki değilim. bu gülüşe takılmamın tek nedeni, gülüşün içerisindeki samimiyetsizlik. yani arkadaşlar kafanıza sıçarım doğru anlayın, kürt'ün gülmesi'nden bahsetmiyorum burada. o tarif ettiğim ve genelde kürtlerde olan (başka kimsede görmedim) sevimli olma çabasından bahsediyoruz!..
cevaba geliyorum. buraya kadar okuduklarınızı götünüzden anladıysanız gerçekten size bir faydası olmayacak bu cevabın. ama diğer kesim için yazıyorum bunları...
aslında o gülüş, o hareket, "benden sana zarar gelmez" psikolojisini içerisinde barındırıyor. çocuk yaşlarımdan itibaren bu harekete özel olarak ilgim var ve olduğu noktalarda nasıl olduğuyla gerçekten ilgilendim. bu türkçe/kürtçe git gelleri, sosyal ve ailevi dengesizlik (yaşam standartları ya da kültürel farklar) kişiyi ciddi anlamda yıpratıyor.* kişi, bir süre sonra samimi olmaktan bir adım daha ötesini yapım "mış gibi" yapmaya başlıyor. yani evet samimiyim, ama karşımdakine daha fazla belli etmem lazım, o yüzden "abartarak göstereyim" gibi bir dürtü.
bu bir nevi azınlık psikolojisi dediğimiz şeyle de bağlantılıdır. tüm azınlıklar mutlaka "asimile olacağı" korkusuyla yaşar. abhazlar, kürtler, tutucu lazlar, ermeniler, süryaniler... her aileye bakarsanız bunu görürsünüz. bu sadece ülkemizde değil tüm dünyadaki azınlıklarda vardır. bu hareket ise kürtlerin dilinin vücut diline vurulmuş "ben samimiyim" mesajıdır. gerçekten itici bir hareket ancak niyet iyi...
