her insan için çeşitli ve bir o kadar sudan, kıldan, yünden sebeplerdir.
niçin küfür?
bu soruyu kendime defalarca sormuşumdur. her zaman farklı bir cevap geliştirebildiğim gibi her seferinde küfrün dolu dolu olduğu bir hayatın içinde yorulduğumuzu da görmüşümdür.
küfürden aslında kaçamıyoruz. ağzından tek kelime bile küfür duyulmamış bir insan yeri geliyor kah yazarak, kah sessizce yüzümüze yağdırıyor gün yüzü görmemiş küfürlerini.
küfür kültürüyle yoğruluyoruz.
kendimizi bilsek te sesli olarak kimsenin itiraf edemediği birşeydir küfür etmek. kimse kendine küfrü yakıştırmaz mesela. ama ben yakıştırabiliyorum. en alakasız, en ağdalı ve en yavşak kelimeleri söyleyebilirken üstelik.
bakıyorsunuz en tutucu görünen, en ciddi ve en trt spikeri suratlı insanlar cem yılmaz'ın küfürlerine kahkahalarla gülebiliyor. e hadi onu da eleştiri bombardımanına tutsanıza?...tık yok!
olması da beklenemez. çünkü küfürler bize ait. dünyanın her yerindeki insan küfür ediyor. kimi amına koyuyor, kimi ooo shit!...küfür kültürümüz var, küfürlü şiirlerimiz, küfürlü türkülerimiz var. tabii ki küfrü de adabı ile edebilmek var. olmalı ya da.
şimdi kalkıp küfrün adabı mı olur demeyin amına koyayım, oluyor.
dostlarla yapılan edebiyat sohbetlerinin bir yerinde kelp tahir bahsi geçtiğinde edepli ve cinsellik içermeyen küfrün ağababasını görebiliriz örneğin.
ve başkaca, küfür etmeye iten pek çok sebep ve durum sayabiliriz.
yer yer benim için bir coşku, karşımdakinin algısını açma, rahatlama aracıdır küfür.
belki de en önemlisi çük kadar bir konuyu uzatmak yerine en kestirmesinden aktarmaktır maddeye.
