Soğuktan sümüğümüzün donduğu, trafikten ve insanların kalabalığından bunaldığım ve sancılarımın arttığı şu günlerde camdan çıkıp amına koyım diye bağırma isteğim.
uykunun en güzel yerinde göz kapaklarınız açılır, yatağınızda şöyle bir dönersiniz. o anda o kadar rahat ve mutlusunuzki çünkü an itibariyle uyumaya devam edeceksiniz. göz kapaklarınız kapandığı an, tam uyuyacakken telefonun alarmı çalar.
(bkz: küfür etme anı)
Tamamiyle dogal bir tepki oldugunu dusundugum ancak yeri ve zamani uygun olmadiginda insanin bogazina oturan yumruk misali orasini sikistiran tatsiz durum.
son zamanlarda bende aşırı olan durum. eskiden kızardım, bu hayat küfürsüz yaşamak için elverişli değil diye lügat atanlara falan. ama öyle değil lan hakikaten. insan küfür edince rahatlıyormuş. ama bir noktası var. yani hayatında ki veya çevredeki şahıslara falan değil tabii ki ama haklı olduğun şeylerden sonra durumlara, konulara isyan ediyorsun ya kendi içinde. işte o kendi içinde kalmayıp kendi kendine küfür bile etsen rahatlıyorsun. swh.
