küçük bir çocukken hep büyüklere özenmek vardır. onlar gibi davranmak, onlar gibi konuşmak falan. bunun da başında küfür etmek geçer. aslında cok kolay gibi gözükse de çok az aile terbiyesi almış bir çocuk zorlanır bunda. bi de büyükleri hep düzgün konuşmuştur, o küfürü sadece okulda arkadaşlarından duymuşdur anlamlarını da bilmez zaten işte çoğu zaman.
bu çocuklar babası ile yavaş yavaş babasının arkadaşlarıyla toplantılara katılınca; maça gitmek falan gibi; küfür duymaya başlar. babasına bakar masum masum güler kıkırdar falan. aslında çok tatlı da gözükürler.
Şu günlerde fırsat buldukça küçük kuzenimi maçlara götürüyorum. sanırım kendisi biraz hanımevladı olucak. ortabire geldi hala gülüyor deli. oğlum diyorum koca adam oldun artık gülme, hatalı bişi yaptığında patlat küfürü diyorum olmuyor.
küfür etmeyi öğrendiğinde, ettiği her küfre gülünen, ettiği küfürleri özellikle babaların gururla karşıladığı çocuktur.
çocukcağıza göre küfür etmek büyümüşlüğün, erkek olmanın, üstünlüğün, bilmişliğin vs nin sembolüdur.
bu sebeplerle küfür duyunca gülen çocuğa göre; küfür kötü bir şey değildir olsa olsa komiktir. çocuk gayri ihtiyari güler.
