sözlükte olmasa da günlük hayatta inanılmaz bir deşarj olma örneğidir. çıldırma noktasına gelmiş bünyenin ağzından bir küfür * çıkıverir ve stres, gerginlik atılır...
zekeriya beyaz hocaefendiye gore de caiz olan küfür etme eylemi aynı zamanda gene hocaefendiye gore ruhun rahatlatıcısıymıs. bir seye kızan, hırslanan, herslenen insan bunyesi bunun agırlıgından kurtulmak ıhtıyacı ile küfüt edermis. küfür etmek de bir ihtiyac oldugu ve ruhu dindirdiği için gunah degilmiş.
kızgınca bağırırken sarfettiğiniz enerjiyi kelimelere anlam olarak yüklemenin getirdiği sonuçtur. tüm kızgınlığınız küfürlere tutunarak içinizden çıkar gider. rahatlarsınız.
(bkz: iyi insanın içinde kötü şey durmaz)
karşı tarafın duymaması şartıyla, trafikte edileni kadar rahatlatıcısı yoktur. edilen küfrü diğer şöförün duyması halinde yaşanacakların boyutu, edilen küfrün şiddetiyle doğru orantılıdır.
hepimizin sinirden başını duvarlara vurmak istediği zamanlar oluyor. küfredince rahatlıyoruz. peki küfrettiğimiz isimde, çevremizde başka birisi varsa? o zaman yapılması gereken, hayali bir karakter uydurup ona küfretmektir. delirip insanlara saldırmak ve saydırmaktansa böylesi daha iyidir.
insanın içindeki öfkenin buhar olup uçmasıyla oluşan hafifliktir.
