pişmiş davık misalidir.
şimdi babadan kalma bi bahçe var içinde bi kaç akrabanın betonarme evi vardı.
bizim hakkımızda da ninemin eski vardı, kerpiç ve süper ama maalesef depremde bir kısmı çökünce bizden habersiz dozer getirip düzlemişler ev gitmiş. gerçi haberimiz olsaydı da bişey dmezdik çünkü herke kendi derdindeydi. kerpiç ev falan düşünecek halde değildik.
gel zaman git zaman. tatillerimi geçirdiğim gğzel hatıralarım olan o kerpiç evin özlemi dpreşti içimde. ama nasıl depreşme, karşı koymak imkansız.
gittik köye ama hooop dediler ki burası artık köy değil. belediyeye gidicen. nasıl lan köy işte kırk yıldır biliyorum. benim köyüm. yok denişti o dediler.
neyse gittik belediyeye bööle bööle dedim. ninemin eski evini yapmak istiyorum. ordaydı depremde yıkıldı.
belediye dediki bahçenin ancak yüzde 40 ına ev yapılabilir. onu da diğerleri yapmış. sen yapamazsın. haydaaa.
e bahçede benimde hakkım var, biz anlamayız dediler.
bi süre vazgectim. nette okudum bişeyler.
bizim hakkımız olan yere diger akrabalar uyduruk bi deprem evi yapmışlar, kadastro geçerken de devlet o uyduruk eve kapı numarsı vermiş.
dedim burdan yürüyim belki olur.
gene gittim belediyeye dedim ki yav ben yeni bişey yapmıycam. bu evi tadilat yapıcam. kapı numarası bile var. yok dediler külliyen olmaz.
neyse tartışmadım. eve geldim. hiç tanımadığım halde belediye başkanını aradım. şansıma bağladılar, başkanı.
durumu anlttım. sadece tadilat diye de vurguladım. dedim ticari amaçlı bişey yapmıyorum. hatıralarım var orada. kaybolup gidecek.
adam anlayış gösterdi, sağolsun. beni bi görevliye bağlattı. onlada konuştum.
gelin burda konuşalım dedi. gittim. neyse tadilat izni çıktı.
onlarda üstüne basa basa dediki asla büyütme ve ekleme yapma sadece tadilat. söz verdim. ve sözümde durdum.
büyütmeden sadece tadilata başladım.
hem komşu hem usta olan biri var. yaparmıyız dedim olur dedi. ama ben kerpiç istiyorum dedim. oo falan yaptı. olurdu olmazdı 1-2 hafta salladı. baktım yok. yapmayacak ama söyleyemiyorda.
alışıldık malzeme kullanmak zorunda kaldım.
deprem evi tahtadan. önce onun tahtalarını sağlamlaştırıp, üzerine 3 cm strafor kapladık.
neyse ama sürekli bi tartışma var aramızda usta ve bahçedeki akrabalarla.
adamlara diyorum ki yav ben eski ev gibi yapmak istiyorum ona benzesin istiyorum. onlarsa beton binalara benzetmeye orasına süz koy, burasına beton sıva yap.
anlatamıyorsun adamlara.
mesela doğramalar,kapılar. ben istiyorum ki köy evi gibi biraz derme çatma olsun. yook olmazmış, onların gözünün önündeymiş, ualan yıllardır. derme çatma ev duruyor orda sesiniz çıkmıyordu. arkadaş adamların inadını yenemedim ve doğramalar normal ev doğraması oldu, kapılarda.
neyse bitirdik.
iş döşemeye geldi evi. yere hasır sericem. hani varya sazdan yapılan hasır, kamışımsı.
ara tara türkiye de yapan yok. neyse kayseri de birini buldum netten. dedim yolla hemen şu adrese tabi ben. işin başında değilim. istanbuldayım.
hasırlar gelince telefonlar başladı, akrabalardan, oo bunlar bildiğin hasır değil, olmazdı molmaz dı. işi gücü bıraktım gittim. hasırlar şahane sadece biraz kaba. o da üzerinde yüründükçe ezilecek. normalleşecek.
şahsen dünyanın inşaat işini yaptım. bu kadar kafam ağrımadı. bu köy evi çok zorladı beni ama epey yaklaştım, kafamdakine ve sıcak bir ortam oluştu. güzel oldu.
nereden mi biliyorum. olmaz diyenler ben yokken bile çay yapıp orada içiyorlar.
