düşünün şimdi karadeniz yaylalarından birindesiniz farzı misal giresunun (bkz: kümbet) yaylası. hafif bir rüzgar esmekte olduğunuz yerde. öyleki rüzgar çam ormanlarından aşağıya doğru esmekte. çam ağaçlarının kokusu öyle bir gelir ki :" bu kızıl çam, bu sarı çam, bu kara çam... " diye tüm çam çeşitlerinin kokusunu alır burnunuz. çam ağaçlarının kokusunun size verdiği huzurla giderken o sırada geçmekte olduğunuz evin önündeki; yaşlı, çalışmaktan iki büklüm olmuş bedenine hiç aldırış etmeyen kendini hala 15 inde bir kız gibi hisseden coşkusundan, enerjisinden hiçbir şey kaybetmemiş ninem sizin yabancı olduğunuzu anlayarak: "yavrum hele bir otur soluklan bakalım" diyip ayak üstü soh bete tutar sizi. o sohbet esnasında bir tas içinde köpüklü bir ayran verir size. buz gibi soğuk, ekşi ve bol köpüklü. bir dikişte içersiniz ayranı. tadı damağınızdadır. utana sıkıla bir tas daha istersiniz ayrandan. aman allahım içtikçe içesin gelmektedir ve sen bu işe dur demenin imkansız olduğunu anlamaya başlamışsındır. baktın olacak gibi değil teyzemin ellerinden öper, ayran için binlerce kez teşekkür ederek uzaklaşırsın. ama uzaklaştığın o yaşlı, iki büklüm olmuş teyzem değildir. senin asıl uzaklatığın; o buz gibi soğuk, ekşi ve bol köpüklü ayrandır. oysa bilirsin ömrünün sonuna kadar arasan o teyzemin ayranı gibi ayranı gittiğin hiç bir yerde, hiç bir şehirde, hiç bir markette bulamayacaksın...
hikayemizin sonuç kısmına gelirsek bizim o marketten aldığımız ayrana ayran diyebilir miyiz o yayladaki teyzemin tasından bir tas içilen ayranın yanında...
