bir çocuğun hayallerini içine koyarak özgürleştirdiği saklama kaplarıdır sabun köpüğüne üflenerek şişirilen köpük balonlar, kimi zaman akşam yemeğinden sonra babanın yardımı ile el ve ağız yıkanırken dudaklarla, kimi zaman da suya karıştırılan bulaşık deterjanına, diğer ufak dostlarla birlikte balkonda, annenin çamaşır mandalları yardımı ile üflenerek oluşturulan, gökkuşağı rengindeki yüzlerce irili ufaklı ve her biri bir diğerinden farklı, renkli, kokulu, mutlu hayaller, düşler, istek ve planlar ama en çok da hava dolu, bazen en uzağa bazen en yükseğe ulaştırılmaya çalışılan ve patlayana kadar arkasından bakılan ya da koşarak yakalanmaya çabalanan içi boş ama dop dolu bir çocukluktur ve balon üreticisinin tek sorumluluğu en büyük balonu şişirerek, en yükseğe ve böylelikle en uzağa ulaşarak, o balonla dünyayı gezmektir, üstelik 80 gün gibi uzun bir süreye bile ihtiyaç duymadan, kaybetme ve düşme korkusu hissetmeden, yaşayarak, ter sırtında soğuyarak ve canı acıdığında, kendi düşenin ağlamayacağı genellemesine inatla her seferinde daha şiddetli ağlayarak ve her gün bir masumiyetini kaybederek büyümektir çünkü artık elini ağzını kendi başına yıkama zamanı gelmiştir ve mandallar oynamak için fazla sıkıcıdır, hayaller baloncuklara sığmaz, sığsa balon onu kaldıramaz, kaldırsa uzaklaşamaz ve patlar, üstelik peşinden koşup onu yakalamaya çalışmak da anlamsızdır çünkü büyükleri bir kere demiştir ki elde edilmez hiçbir hayal böyle ve bu sayede rüyaların olağan şekilde gerçekleşmeyebileceği ihtimali dolaşmaya başlar damarlarında ve çocuk hayatın artık patlayan bir köpükten ibaret olduğunu kabullenir, üfleyerek köpük yapmaktan vazgeçer.
