nasıl bir hayatmış seninki de arkadaş. nasıl bir mahallede yaşamışsın sen dediğinizi duyar gibiyim. fakat maalesef köpeklerin başına bidon geçirip öldürmek gibi fantezileri olan insan yavrularıyla aynı mahallede yaşadım.
10-11 yaşlarındaydım. tabi her çocuk gibi bende köpeklerden korkardım. şimdi korkmayan çocuklar olması benim korkmamam gerektiği anlayışını çıkarmamalı. her neyse bakkaldan ekmek almış eve dönüyordum ... o da ne; yolun ortasında kafasında 5 kg' lık boş zeytinyağı bidonu olan bir köpek ve çevresinde ise iğrenç kahkalarla gülen insan yavruları ... o insan yavruları nereden esinlenip böyle birşey yapmışlardı bilmiyorum ama yaptıkları bu iğrençlik beni korkutmaya yetmişti. köpek havasızlıkdan havlayamıyordu bile ... etrafta onu kurtaracak, çocukları azarlayıp kovalayacak mahallenin bir ağabeyi bile yoktu. bahar aylarında bahçelerden çağla, erik yolup kaçan, komşuların camlarını taşlayıp kaçan, düğünlerde torpil patlatan, karlı yolları kayganlaştırıp düşmemize neden olan, yaptığımız kardan adamları tekmeleyip yıkan, mahalle maçlarında bizi oynatmayan, top benim dediğimizde topumuzu patlatan ve son olarak belli ki insanlarla uğraşmaktan bıkan bu çocuklar en son bana yine bakkal dönüşünde "öyle dur fotoğrafını çekelim" demişler ve arkalarını dönüp gaz çıkarmışlardı. işte o çocuklar herşeyi yapar diyordum ki, köpeğe yaptıkları gayri insani, hatta gayri hayvani eylemleri ile pislik yüzlerini bir kez daha ortaya koydular...
şimdi bu insanlar belli kademelere geldiler ve belki de çocukluklarından kalan pis ruhlarına insanların maruz kalmasına neden oluyorlar...
