Merhaba,
Modern yaşantımızda insanoğlunun asırlardır yoldaşı olmuş evcil dostlarımız köpekler ile karşılaşmamız maalesef ki yeteri kadar olmamaktadır. Bu nedenle de köpeklere karşı yaşanmışlıklarımızdan daha çok duyduklarımız ile hareket etmek zorunda kalabilmekteyiz. Kopek korkusunu ile başa çıkabilmenin en iyi yolu yavru köpek beslemek ve onlar ile iletişim kurmaya çalışmaktan geçer.
Bursa Köpek Çiftliği https://www.kopekkulubu.com
yaşadığım korkudur.
nedeni gelince de anlatayım...
yıl 2005...
ortaokul yılları, yaz tatili.
evimizin karşısında askeriye var.
her yaz tatili mahalleden arkadaşlarla yaptığımız aktivitelerin arasında öyle bir tanesi var ki gerilim/aksiyon dolu....
bu aktivitenin yapılmasının başrolü bir ağaç ve o ağacın üzüm salkımına benzer, yumuşak dokulu, her salkımında 15-20 tane çiçek gibi yenilebilir taneler barındıran meyvesi...
hepiniz görmüşsünüzüdür askeriye bahçelerinde veya başka yerlerde. yazın ortasında üzerine kar yağmış gibi yeşil dallarının arasında beyaz bulutlar gibi gözüken bu ağacı.
neyse velhasıl-ı kelam...
bu ağaçlar askeriyenin duvarlarının hemen dibinde duruyorlar.
duvarlar tel örgülü...
duvarın öbür tarafından çeşitli tekniklerle bu meyveleri almaya çalışıyoruz.
kalın ipleri içinden geçirdiğimiz yuvarlak demir ruloları ağacın dallarına sallıyoruz.
kenetlendikten sonra ipi çekip dalı kırıyoruz ve aşağıya düşürüyoruz ve aramızdan birkaç kişi tellerin arasından geçip askeriye bahçesine giriyor ve bu dalları bize veriyor.
sonra mahalleye bu dalları, gece yarısı eve gelen alkolik nezaketiyle götürüyoruz. mağara zamanları avladığı hayvanı eve getiren ilk insanların havası var. mahallenin ziyafet noktasına bırakıyoruz ve arkadaşlar bi güzel afiyetle yiyoruz.
kalabalık bir grupla gittiğimiz o gün...
askeriye artık bizden bıkmış olmalı ki her an bizim duvarları geçme ihtimalimize karşı askeriyenin girişine 2 tane albay arabası tipi cip ve köpek konuşlandırıyor.
biz çekiniyor muyuz? hayır...
en güzel aktivitimize ne engel olabilir ki büyümekten başka?
gerçi büyüdük ve bu aktivitemiz de bitti.
neyse, kalabalığız mahallenin silahşörleri toplandık.
alet erdavatı hazırlıyoruz. küçük salakça planlar yapıyoruz. mad max fury road filminde gibi hissediyoruz.
yürüyoruz ve yürüyüşümüz dillere destan...
en önde ben...
askeriyenin girişinde hareket var görebiliyoruz.
aslında gitmeyebilirdik o gün ama tam da ağaçların en güzel açtığı günlerden biri. o meyveleri yemesem çocukluğumuz utanır gömer yüzünü yaşlanmalarınıza.
neyse gidiyoruz vardık askeriye duvarlarına.
salladım ipi ve en güzel dala kenetledim ipimi.
çektim ve kırıldı o güzel meyveli dalı.
tellerin arasında hamza diye bir arkadaşı gönderdik içeriye.
salak hazma, askeriye bahçesinde atıştırmanın sırası mı?
ekmek bekleyen arkadaşlarını unuttu pezevenk.
bir düdük sesiyle irkildik. nöbetçi askerler!!!!
kavgada en çok gürleyen ama kavga başlar başlamaz görünmezliği icat eden arkadaşlarımız varmış. hainler...
ben ve birkaç kişi kaldık. o ağaç dalını almadan gitmemeye kararlıyız.
hamza dalı bizim tarafa attı.
tellerin arasından geçmeye çalışırken kazağı tellere takıldı. uçurtmamız yok allah’tan. kazak takıldı.
hamza’yı kurtarmaya çalışırken ikinci düdük sesi ve ardından köpek havlama sesleri...
hafiften tırsmaya başladık.
ne olduysa o birkaç dakika içinde oldu. askeriyenin kapıları açıldı ve düdük ve siren sesleri ve köpek havlamaları...
dalın en değerli parçasını hemen kırıp ellerime alıp koşmaya başladım... ev ile askeriye arasında 100 metre var.
eve varmak üzereyim nefes nefeseyim.
ve o lanet parke taşı...
yıllardır orada uslu duran o parke taşı o gün bir ibnelik yapmaya karar vermiş gibi tavşan gibi kafasını kaldırmış yolun ortasında beni bekliyor.
arkama baktım bir an.
denizden çıkan şahin k yüz ifadesiyle 2 tane köpek gördüm. anammmm... içeriye doğru sıçmak nasıldır o an anladım.
önüme dönemeden ayağımın takıldığı o parke taşına sadece ayağım değil bütün çocukluğum takıldı.
mahalledeki en janti çocuğun bütün karizması takıldı.
yerlerdeyim. dizim kanamış çocukluğum kanamış.
elimden düşürdüğüm o ağacın dalı mayhoş bir ifadeyle boynu kırık duruyor arkamda.
kalkmaya çalıştım.
önümde ise son raundda yere düşmüş boksöre ayağa kalkmasını söyleyen eğitmen koç gibi arkadaşlarım beni izliyor.
“hadi hadi” der gibi çağırışlarını bastıran kalın bir ses duyuldu.
tam kalkmaya çalışırken sırtıma patilerini koyan o siyah benekli köpek ve havlaması.
sanki “bir daha görmeyeyim seni” der gibi saçlarımı yaladığını hissettim ve sırtıma patileriyle vurduğu iki dokunuş...
uyarısını yapmış ve geri dönmüştü.
dönerken o ağaç dalını sağa sola dağıtması da yaptığım güzel chicken fajita'ya tuz dökerken tuzun kapağının düşüp bütün tuzun yemeğe dökülüp mahvetmesi gibiydi.
köpek gittikten sonra hemen eve koştum. içeri girdim.
üstümü değiştirdim ve banyoya koştum.
olayın şokundayım hala ve banyoda öylece tabureye oturup hayatı sorguladım.
o gün bugündür köpeklerden korkarım. evet belki o köpek dostane yaklaştı ama çocukluk travması işte, çocukluğum laf anlamıyor.
Hiiiic olmamasi gerekendir. Hayvanlar insanlardan daha merhametli. Sirf havlarken cikardigi ses cok yuksek diye irrite oluyoruz bence. Onlarin da konusmasi o ama. Belki seni cok seviyom diyordur.
Zaten iki yumusak tatli sesle konusunca hemen yanina gelip sevdiriyorlar kendilerini. Hele o bakislari hangi insanda var.
the breed filmini çocukken izledikten sonra oluşmuş korkudur. star tv vermişti o zamanlar.
ıssız adaya tatile giden kızlı erkekli bir grubun başlarına gelenleri anlatıyor. ada da genetiği ile oynanmış köpekler vardı. böyle aniden ''hav haavv'' diye çıkarlardı. elimdeki süt kutusunu sıkıp pipet yardımı ile üzerime akıtmıştım korkudan.
(bkz: adrenalin).
Köpekler senin salgıladığın hormonun kokusunu alıp kendilerini tehlikede gördükleri için saldırıya geçerler sakin ve Güleryüzle gözlerinin içine baksan aslında olmayacak bir korku.
Sahibine, yakınlarına ve çevredeki insanlara en çok Problem çıkartan evcil hayvan köpek. Ben altı yaşında bir çocuğu parçalayan bir muhabbet kuşu duymadım mesela. Böyle bir gerçek var maalesef. Haliyle birinde gördüğüm zaman garipsemediğim bir korku.
6 yaşımdayken boyum kadar bi kangalın sol baldırımdan bi parça almasıyla kısa süreli yaşadığım korku. Sonra bi toz buldular korkuya iyi geliyormuş hayvanın karaciğerinin bir köşesinden mi çıkıyomuş neymiş öyle bir şey adını hatırlamıyorum. işte onu içirdiler.
Sonra ne korku kaldı ne bir şey her cins köpekle sarmaş dolaş olabilirim.
Küçükken beni sürekli köpeklerle korkutulardı. Yaramazlık yaptığım, ağladığım zamanlarda "bak köpeğin sesini duyuyor musun? Ahanda geldi, yiyecek seni" derlerdi. Hadi bakalım, bu sefer de köpeğin gelip beni yiyeceği endişesi başlamasın mı? Hoop bir de bunun için zırıl zırıl ağla...
Ne yazık ki kalıcı etkiler bıraktı üstümde. Köpek korkum oluştu. Köpek gördüğüm an yolumu değiştiririr, kısacık yolu en uzun yerden giderim. Tüm suç ailelerin yetiştiriş tarzında. Küçücük çocuğu bir hayvan ile korkutan ablalarıma selam olsun.
igrenc biseydir...rospunun teki calistigim yere getiriyodu bu salyali pis hayvanini. Kopegi kucagindan indirmiyodu. Bi baktim kopek havlamiyo bebek gibi biseyler mirildaniyo kopegin dna sını bozmus yelloz.
dağda tek başınıza aşağı inerken son ses metal müzik dinlediğinizde karşınızda altı tane görmeniz ile mal gibi kalmanız an meselesidir. başıma gelmiştir. küçücük köpek görsem tedirgin oluyorum. açıkçası utanıyorum.
küçükükten beri inandığım bir ifrite göre köpekten korktuğumuzda başımızdan sadece köpeklerin gördüğü bir duman çıkıyormuş büyük ihtimal tabiki böyle bir şey yok canlarım ama gel gör ki ne zaman o korkuya kapılsam başımdaki dumanı görmesin diye kafamı deve kuşu misali saklamaya calısıyorum.. böyle de berbat bir korkudur yani.
lanetlenmenin tipik emarelerindendir. kişilerde, önceki yaşantılarında ne hata yaptıklarını anımsama erdemini doğurur..
hem evcil köpeklere, hem de sokakta başıboş takılan köpeklere karşı oluşabilir. evde bir köpek bulunduğunda, koltuk koltuk gezdirir, odanın kapısını kilitlettirir. siz köpekten kaçındıkça, onunla oyun oynadığınızı sanan köpek, size de daha çok sırnaşır. talihsiz köpek, platonik takılmak zorunda kalır..
ufak tefek işlerinde bile her zaman aksaklık yaşayan biriyseniz, sanki etrafınıza yaydığınız enerjinizden, içinizde yaşattığınız korkudan sebep, sizi anlarlar.. uzun uzun köpekle bakışır, hareketsiz kalırsınız.. siz ona baktıkça, o daha çok işkillenir.. bakkala bile gitmeye korkar hale getirir sizi.
eğer, sportif biriyseniz, her türlü kaçabilirsiniz.. ama öncesinde, sıkça gelip gittiğiniz yolları ezberlemeniz gerekir. olası bir saldırıda, nereye nasıl giderimi hesaplayabilmelisiniz.. bu kaçışlarda, merdivenlerden uzak durmak önemli.. hem eforunuzu boşa sarfetmemek adına, hem de olası ısırılma vakalarında çabuk kaçabilmek adına..
ayrıca, "ısıracak köpek havlamaz!" sözü, tam bir düzmecedir.. bir köpek tarafından kovalanmış, yetmemiş ardından havlanmış, nihayetinde de hunharca ısırılmış birisi olarak, aksinin gerçek olabileceğinin canlı tanığıyım.
üzerimdeki lanetlerden biridir. zamanında üzerime koşan 2 metrelik kangalın nefes alış verişleri ensemde patladığından beri vardır.
bu korku yüzünden çok eziyet çektim çok yol uzattım çok bir kuytuda bekledim.
en son dün saat gece 12 suları sokağın önüne 2 tanesi devriye geziyor alt sokaktan geçeyim diyeceğim orada da daha beteri, telefonla konuşunca korkum az azalır ama şarj da bitmiş ne yapsam ne etsem tek açık dükkan yok şöyle kaçma yolu müsait bir yerde volta atıyorum. derken karşıki sitenin güvenliği sırıta sırıta bakıyor.
yapacak bir şey kalmadı dayı dedim gel senle şu sokağa girelim. o puşt sanki bunu dememi bekliyormuş gibi kasıla kasıla geliyor sanki savaşa gidecek! "neyinden korkuyon la bu itlerin hoşşt lan hoşt goduhlarımın, askerde ne yapacan sen bu kafayla la" sanki benim elimde amk!
eyvallah dayı dedim eve girdim ama gene bir saat adrenalin etkisi kaldı üzerimde...
insanoğlunun sağlam savunma mekanizmalarından biridir aslında.
ilkel atalarımızın korkuları genetik bilinçaltımızda canlanıverir.
yaban köpekleri tarafından akşam yemeği olarak görüldüğümüz karanlık çağların üzerinden uzun zaman geçmesine rağmen ortak hafızamız hala capcanlıdır.
iyiki de canlıdır.
kangal köpeklerini kurt parçalasın diye eğitenleri düşünün.
bir de o köpekle sahibinden uzak bir ortamda başbaşa kaldığınızı.
ben er kişiyim diyenin bile aklı varsa bu er meydanından uzak durur.
adalı halil değilseniz bu hayvana el ense çekemeyeceğinizi bilirsiniz.
korkun ya da korkmayın sonuç bellidir.
korkunun da korkusuzluğunda ecele faydası olmadığı andasınızdır.
korkmadınız diye kimse mezar taşınıza altın kemeri takmaz.
bazı köpeklerden korkmamız gerektiği için bu içgüdüsel korku genlerimize işlenmiştir.
korkun ki sağ kalmanın yollarını arayabilesiniz.
korkun ki korkunuzu hayatta kalarak yenebilin.
