Dün oğlumun okulundan dönüyorum karşıma dana gibi bir sokak köpeği çıktı. Herkese atlıyor; arabalara, insanlara. Korkudan elim ayağım boşaldı. Arabanın arkasına saklandım. Köpek yolun karşısına geçerse kaçarım diye düşünüyordum ki karşıdan kayınpederimin geldiğini gördüm. Sadakalarımın karşılığıydı belki çünkü
"baba nereye gidiyordun?" Diye sordum "eczaneye gidiyorum" dedi ve eczane arka sokakta diğer yönden gitse çok yakın. Kayınpederime doğru koştum. Hayır yaşlı adam bir de engelli belki beni Koruyamaz biliyorum ama yine de bir güven veriyor. Böyle olayların benim gibi bir akıl hastasının başına gelmesi çok kötü. Yarın eşimle gidip geleceğim sırf korkudan. Sonraki gün bakacağım artık. Barınak şartları iyi değil diyor herkes ama sokakta da tehlike saçıyor çoğu köpek. En az on beş dakika kalbim güm güm diye attı dün. Köpek üstüme koşsa muhtemelen yola atlayıp Arabanın altında kalır ölürdüm. Sağlıklı düşünemiyorum çünkü hastayım.
geçmişte yaşanmış bir köpek saldırısına maruz kalmakla açıklanabilecek fobi. bir travma sonrası ortaya çıktıysa anlayışla karşılanmalıdır.
ama sesini çıkarmayan hatta uyuyan bir köpeği bile tehdit olarak algılayıp ona saldıran, bir keresinde uyuyan bir köpeğe bastonuyla yere vurarak bağıran bir yaşlı adam görmüştüm mesela, şahısların bu fobiyi değil önyargıyı taşıdığına inanıyorum.
köpek saldırısı yaşamış ya da bu saldırı sonucunda kendisi ya da sevdiği biri acı çekmiş, hayatını kaybetmiş insanları anlayabiliyor ve kendilerine '' geçmiş olsun '', kaybettiklerine '' Allah rahmet eylesin '' demek istiyorum.
ama hiçbir köpek saldırısı yaşamamış ya da sevdiğinin, başka birinin saldırıya uğradığına tanık olmamış, bu sebepten ötürü travma yaşamamış birinin bütün köpeklerden nefret etmesini hatta onlara saldırmasını asla anlayışla karşılayamam.
2-3 (belki 4) yaslarindayken uzerime bir kopegin atlamasiyla edindigim korku. O an hala gozumun onunde, belki de kabuslarima girdigi icin yer edindi zihnimde. O yuzden hala nerde kopek gorsem biraz irkilirim. Ama son bir kac yildir kendimi telkin etmeyi ogrendim, ve bazi kopek fobisi olan arkadaslarim gibi bagirip cagirmak yerine yoluma sakin sakin devam edebiliyorum. Hatta tanidigim birinin kopegiyse seviyorum da.
Cok sevimliler, hele o enikler yok mu. butun hayvanlari sevdigim gibi kopeklere de inanilmaz kanim kayniyor. Ama basta o tedirginlik hep oluyor.
Bende yok bu. Gece onlarca köpek takılmış peşime havlamış kovalamış. Kaçmadım. Kaçsaydım naneyi yerdim. Kaçan kovalanır misali. Sözün özü kedi candır nihayetinde; kendi halindedir.
Saçma bir korkudur, buyuk ihtimalle kucukken kopeklerle yasanmis talihsiz bir anidan kalanlardir ama butun kopekler bir mi, boyle sevecen bi tanesi edinilerek bu korkuyu yenebilirsiniz. Ilk okulda birinden dayak yiyip tum insanlardan korkmak ne kadar sacmaysa bu korku da oyledir bence.
çocukken keşan da ufacık bir köpeğin bana saldırıp köy kızlarının önünde çamura kapaklanmam ile başlayan psikolojik olaydır. hala çoğu kişiye göre küçük sayılacak bir köpek bile beni karşı kaldırıma geçirebilecek önemli bir etkendir.
