kuşlarım üşüyor... sen krizlerinin ortasında kalmış biçare ruhumun son çırpınışları bu. duvardaki siyah gölgen ürpertiyor göz bebeklerimi... kuşlarım üşüyor... ben üşüyorum... senden bana kalan dökülmüş saçlar, bir kaç kutu antidepresan ve yılların sürgün acısı. sana sen kala kaybettiğim seni arıyorum... yüreğime akan her yağmur damlası sensel ruh çiziği oluyor içimde. avuçlarımda sakladığım umudu keskin bir zemheri alıp götürüyor... kuşlarım üşüyor... ben üşüyorum.
cebime tıktığım kuşlar çok üşüyor
ben de üşüyorum desem kim inanır
bunca yıkıntının altında
bunca kırık cam batmışken ayaklarıma
belki yine seviyordur diye bir papatya kopartıyorum
yapraklarını yoluyorum, çiğniyorum, zıplıyorum üstünde
nasıldı bu fal, yani nasıl açılırdı bir kapının kilidi
anahtarı deliğe sokm...adan önce
tüfek omza deme komutanım, komik oluyorsun
omuzum olsa başka şeyler yüklerdim üstüne
bir palyaçonun burnunu örneğin
dövüşçü horozların kopan tüylerini
kullanılmış bir mendili koyardım
sonra sıyırırdım kendimi yeryüzünden
yok, yeryüzünü sıyırırdım kendimden
cebime tıktığım kuşlar çok üşüyor
geriye sayacağım söz veriyorum, vurmayın
vurmayın kuşlarım ağlıyor, geriye sayacağım
