başlığı çocukla çocuk olmak deyiminden esinlendim aslında. Ama cidden öyle oldu.
Bir kaç yıldır bizim evde yaşayan ama kendisini pek tanıyamadığım bir canlı var adı "zebercet". sapsarı bir kanarya..
Sevimli de kerata.. Bakımını babam yaptığı için kendisiyle pek sıcak bir iletişim kuramadık. Hiç kaynaşamadık onunla..
Bu ipne babamın eline gelir fakat katiyen benimkine gelmez.. Bende arkasından yarım yamalak söverim kuşa.
--
Artık eve alıştı iyice çünkü bayağı yıl oldu geleli. Bugün kafesinin kapısını açtım biraz uçsun belki elime gelir de kafasını okşarım diye. Ama gelmedi sikko kafa.
Aslında yakalayıp şu kırmızı papyonumdan takmak istiyordum ona yakışıklı görünsün kerata diye. kendisi istemedi ben ne yapayım..
Kapısını açtım uçtu hemen. Gitti halının üstüne kondu ben tam elimi nazikçe yaklaştırırken o başka bir yere kaçtı. Böyle denemelerde bulunurken kendimi mutfak masasının etrafında kuşu kovalarken buldum. O kaçıyor ben kovalıyorum o kaçıyor ben kovalıyorum. Bir türlü yapamadım.
Arada kanatlarını da kullanıyor zeki beni mahçup ediyor öyle kalıyorum..
Ama kafaya koydum yakaladığım gün papyonu takacağım. Yıllardır sarı kanarya olarak kaldı.. Birazda galatasaray'lı olsun sarı-kırmızı.
