10 yaşındayken bile ankarada okuyacağımı biliyordum hafız. bilmekle yetinmeyip sinir bozucu veletler gibi "büyüyünce ne olacağımı bilmiyorum ama ankarada okuyacağımı biliyorum" diyordum. "ayhh canım yhaa" deyip kafamı okşayan hemşireler yerine benim nasibime, "ulan itoğlu önce matematiği kurtar" diyen bi peder düşürmüştü kader nasibime.
ankarayı kazandım ama. arkeoloji olsun ankara olsun diyerek canım puanı yaktım (şaka lan şaka bok gibi puandı) ve ankarayı yazdım. ibne kuzen unutmamış, ösym tarafında ankaraya "yerleştirildiğim" gün kuzen gelip "ahahaa müneccim yarağı yemişsin olum sen. bi yaz kaybolmuştun o ara sikti demek ki" demişti.
kuğulu parkı biliyordum. fotoğraflarını görüp "buradan ne hatun ayıklarım hee" diye dolanıyordum ortada. üniversitenin ilk hafftası kuğuluya seyirttim. manzara felaketti aga. tamam döüm dönüm arazi beklemiyordum ama o neydi lan öyle! 100 kişi niyeti bozup gitse oturmaya, o dar alanda sinirden kuğuları sikerler.
tanımsız olmaz; kuğulu parkı daha büyük hayal eden kişinin hayal kırıklığı.
