Bugün işten çıktığım vakit bağlarbaşı tarafında müthiş şaşırtıcı bir şekilde karşılaştığım hısmım.
Büyük halam ve kuzenlerim kuşadası'nda yaşıyorlar. istanbul'un koşulturmacası, trafiği, kılı, yünü, tüyü ve kendilerinin borçları yüzünden istanbuldan topluca ayrıldılar.
Bizimle yaşayan Babaannemin sivridili, bitmeyen nefreti ve sevgisizliği yüzünden de yıllarca görüşememiştik zaten. Araya giren yollar da hiçbir zaman yakın olamadığım kuzenlerime dair daha akıllıca bir sebep oldu yıllarca.
Bir aydır her cumartesi olduğu gibi Bugün de işten çıkmış müziğin ritmiyle yürüyorum tin tin, bir yandan da sağa sola bakınıyorum. Bir de ne olsun! öylesine öte yana devirdiğim bakışlarımın ucu yıllardır görmediğim kuzenimi görüyor. Ardından koşturup nefes nefese dokunuyorum omzuna, "abla!" Diyorum. Ağzı hafif aralık "a-sen de mi buradaydın?" Deyip elini uzatıyor. ben görmezden gelip sarılıyorum, o da benim coşkuma karşılık arkadaşına karşı utanabileceğinden idareten doluyor kollarını. Konuşacak hiçbir şey yokmuş gibi öyle boş bakıyor. Tutup 'yılların eksikliğini orada tamamlayalım' düşüncesinde değilim tabii ki de. Ama, ne bileyim. Yabancı da değilim be. Benim yüzümde babaannemin kinine yer yok ki. Herhangi bir sözüm de özlemi yarıp onu kıracak değil. Neyse işte, babaannemin bu mirası Üzdü biraz.
zorunlu arkadaş olarak da adlandırılabilirler. bir yerden sonra onlarla eskisi kadar iyi anlaşamadığınızı fark etseniz de, onlarla takılmaya devam etmek zorunda kalırsınız.
