yeni versiyonu sayemizde doğa tarafından yazılan hikayedir.
bir zamanlar, dünya üzerinde kutup denilen bir yer varmış.o kadar soğukmuş,o kadar soğukmuş ki,dağlar bile buzdanmış bu soğuk yerde.
ve burada, birbirinden güzel canlılar yaşarmış.en sevimlileri de kutup ayılarıymış. bembeyaz postlarının üzerine kondurulmuş 3 zeytin tanesini andıran burnu ve gözleriyle öyle sevimlilermiş ki,bakan bir daha dönüp bakarmış. kutupların en güzel sakinleriymiş onlar. aileleriyle mutlu mutlu yaşarlarmış...
ve birgün, insan denilen canlılar keşfetmiş bu büyülü masal kentini.bu canlılar vahşiymiş.vahşi doğa adını verdikleri cennet doğadan çok daha fazla üstelik. cinayet işleyebilen, ihanet edebilen, ölesiye kin besleyebilen, acımasız,vicdansız, çıkarcı yaratıklarmış bunlar. öyle bencil, öyle bencillermiş ki,kendi rahatları uğruna, doğayı katletmekten çekinmezlermiş.ve netekim olmuş da.
katletme işine önce kutup ayılarından başlamışlar. bembeyaz kutbu, kırmızıya boyamışlar. zeytin gözlü karbeyaz ayılar, kırmızıdan görünmüyor, çığlıkları buz dağlara çarpıp geri dönüyormuş.
yetmemiş, yetinememiş insanoğlu. evlerine geri döndüklerinde de katletmeyi sürdürmüşler. doğanın onlara verdiği güzellikleri, yakıp yıkmışlar. rahat içinde yaşamışlar.
ve bir gün, doğa artık bu işe bir dur demiş. havalar ısınmış, öyle bozulmuş ki denge, bazı yerler kuraklıktan çöl olurken, bazı yerleri sel götürmüş.ve insanoğlu uyanmaya başlamış...
ağaç dikmeye çalışmışlar, olmamış.filtre kullanmaya çalışmışlar, oyunbozan insanoğlu topluluğu, çıkarları uğruna kabul etmemiş.bi yandan yeşili koruyalım derken,bir yandan 3 günde 200 futbol sahası büyüklüğünde yeşil alanı kül etmişler.
kutba bu sefer kutup ayılarını öldürmek için değil,dua etmek, tanrıya doğayı yeniden onlara bahşetmesi için yalvarmaya gitmişler. olmamış...
insanoğlu şimdi, ektiğini biçiyor, doğa onlara artık kötü yüzünü gösteriyor.
bu arada olan, evleri,yuvaları yıkılan, yiyecekleri tükenen,buz kırıntılarının üzerinde, okyanusta mahsur kalan, karbeyazı kutup ayılarına oluyor...
