bozkurt güvenç'in yazdığı insan ve kültür kitabından alınmış bir bölümüdür.
peki mükemmel, kusursuz insan olabilir mi? söylemekte sakınca yok, kusursuz insan, kusurunu bilendir. 'kişi, kusurunu bilmek kadar arif olamaz.' demiş osmanlı. kusursuz insan yüce bir ülküdür. iskoçyalı bilge kişi, bakınız ne güzel yakalıyor diyalektik gerçeği:
en iyimizin öyle kusurları,
en kötümüzün öyle iyilikleri
var ki...'kusur' dediğin, senin
kusuru görmek olamasın sakın.
Kusursuz insan yoktur balım, kusurlarını gizleyen insan vardır.. Kusurlarıyla gelen insanları tercih etmez de, kendisini kusursuz gösterenlere karşı bir takım hisler beslerseniz, kendi iradeleri dışında kusurları ortaya çıktığında hayal kırıklığına uğrarsınız.. Çünkü bu kusurlar genellikle sinir ve kavga anlarında ortaya çıkar ve insanın içinden geçenlerin istemsizce dışa vurumuyla ortaya dökülürler.. Ve “sinir haliyle oldu, özür dilerim” diyip geçiştirilirler.. Sonra çok acırsın..
aslında bu insan türü çok sakardır.sürekli sakarlıklar yapıp sonrada insanlara kusuruma bakma der dururlar.bunu o kadar derlerki insanlar kusurlarına bakmaya bakmaya bu denyolar kendilerini kusursuz zannederler.aslında bokun kendisi oldukları için etraflarında bok göremezler.
