Odanın penceresini hafif aralayınca gelen çocuk cıvıltıları, kimine göre bağırışları. Ne uzak ve soğuk, kimine göre ne yakın ve sıcak. Sevmekle başlar bir çocuğu kalabalıklar da mutlu olacak bir sebep aramak. Oysaki yalnızlık öyle mı.... Kenarından iliştirilmiş ağır bir taşla yaşamak gibi. Mecburiyettir yalnızlık, kimsesiz uyumaktır bir yatakta ve kimsesiz uyanmak. Kurukalabalıklarsa kurtulma ihtimalidir insanın, asil yalnızlık tutsaklığından.
kendini kandırmaktır belki de bu yalnızlığına kılıf uydurmaktır belkide yani.o kadar kişiyle anlaşamıyosam bu onların suçumudur yoksa benim mi diye düşündürür.
